بررسي تاثير سياست هاي رشد هوشمند شهري بر كاهش پراكنده رويي(نمونه موردي استان خراسان شمالي)

نگراني در ارتباط با پيامدهاي پراكنده ­رويي در نواحي شهري، برنامه ­ريزان و مسئولين را بر آن داشته ­است كه به طور جدي به دنبال الگوي توسعه فشرده و شيوه جديد زيست­ پذير كردن محلات باشند. به همين منظور، موسسات و نهادهاي متعددي سعي دارند روش­ها و ابزارهايي را توليد و معرفي نمايند تا شيوه ­هاي كنوني كاربري اراضي را به نحوي تغيير دهند كه در نهايت به پراكنده ­رويي بيشتر منجر نگردد. مطابق ادعاي مسئولين، براي كنترل پراكنده رويي در استان خراسان شمالي، سياست هاي رشد هوشمند در اين استان به طور جدي مورد توجه قرار گرفته است. به منظور بررسي اين ادعا، اين مطالعه به شيوه توصيفي و تحليلي در 5 شهرستان، به انجام رسيد. به اين منظور، ابتدا مجموعه اي از شاخص هاي كمي يعني ارتباط شبكه خباياني، تراكم، اختلاط كاربري ها، دسترسي و قابليت پياده روي براي تعيين 5 بعد اصلي توسعه شهري فشرده و محلات زيست پذير در اين محدوده، مورد استفاده قرارگرفت. داده هاي مورد نياز از شهرداري ها، طرح­ هاي جامع و برداشت هاي ميداني به دست آمد. داده هاي گردآوري شده با توجه به شاخص هاي ابعاد پنجگانه ارزيابي و بر اساس آزمون ANOVA فضايي و آزمون F مورد سنجش قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه تمام مناطق مورد بررسي، داراي الگوهاي توسعه مشابه ي بوده و ابزارهاي رشد هوشمند تا حدودي زير بخش طراحي را متحول نموده است. به اين معنا كه اين تاثير تنها در ابعاد فيزيكي برنامه ريزي شهري بوده و ساير ابعاد به خصوص ابعاد غير سنتي برنامه ريزي كه مي تواند به اختلاط كاربري ها و تسهيل دسترسي ­هاي منطقه اي منجر شود را تحت تاثير قرار نداده است.

This artcle has no abstract