امكان سنجي اجراي الگوهاي نوين آمايش شهري در ايران

هر يك از شهرهاي جهان بي شك با مسائلي رو به رو هستند كه در عين تشابه با چالش هاي ساير شهرهاي جهان داراي تفاوت هاي بنيادين نيز مي باشد. لذا برنامه ريزان همواره سعي داشته اند با طرح الگوهاي آمايش شهري، در بهبود و رفع مشكلات شهرهاي خود گام بردارند و در اين ميان مسئله مهم توجه به اجراي اين الگوهاي مطرح شده در ساير شهرها و در شرايط متفاوت با محل طرح اين الگوها مي باشد. در اين راستا پژوهش حاضر سعي دارد با بررسي مهم ترين الگوهاي مطرح شده در آمايش شهري جهان(رشد هوشمند، شهر خلاق، شهر فشرده، رشد پراكنده، شهر اكولوژيك)، سازگاري اين الگوها را با توجه به شرايط كشور ايران بررسي كند. نوشتار حاضر از نظر هدف با رويكردي كاربردي و از نظر روش توصيفي-تحليلي ميباشد كه پس از تشريح الگوهاي نوين آمايش شهري با روش كتابخانه اي و اسنادي، با استفاده از نظر متخصصان و اساتيد دانشگاه به تعيين معيارهاي سازگاري اين الگوها با وضعيت كشورمان پرداخته شده و با استفاده از مدل AHP نسبت به وزن دادن معيارها اقدام گشته و سپس با طرح پرسشنامه و بهره بردن از مدل ELECTRE سعي در رتبه بندي الگوهاي آمايش شهري از نظر سازگاري با شرايط كشورمان شده است. نتايج تحقيق گوياي آن است كه الگوي شهر فشرده با امتياز 3 بالاترين ميزان سازگاري را با توجه به شرايط موجود كشورمان دارد و داراي بالاترين ضريب هماهنگي با وضعيت سرزميني ايران مي باشد و پس از آن الگوي شهر اكولوژيك با 1 امتياز قرار دارد.

This artcle has no abstract