بررسي مقطعي توانايي يادآوري علائم مانيا در مبتلايان به اختلال دوقطبي نوع يك، 60 ماه پس از ترخيص از بيمارستان‌

A Cross-sectional Study on the Ability to Remember Mania Symptoms in Patients With Type I Bipolar Disorder 60 Months After Hospital Discharge

شناسايي علائم حاد مانيا كه توسط بيمار به ياد آورده مي شود، مي­تواند در افزايش توانايي روانپزشكان در مديريت بيماري دوقطبي كمك كننده باشد. با توجه به اهميت يادآوري علايم، هدف از پژوهش حاضر، ارزيابي مبتلايان به اختلال دوقطبي نوع I در دوره يوتايميك براي يادآوري علائم مانياي خود در زمان بستري است. مواد و روش كار: براي 59 بيمار مبتلا به اختلال دوقطبي نوع I كه در سال 1391 در بيمارستانهاي حضرت رسول اكرم(ص) و روانپزشكي ايران بستري بودند، مصاحبه SCID-I و پرسشنامه Y-MRS تكميل گرديد و علائم مانيا براي آنها ثبت شد؛ همچنين اطلاعات دموگرافيك اين بيماران با استفاده از اطلاعات پرونده پزشكي آنها استخراج گرديد. 60 ماه پس از ترخيص، از طريق مقياس درجه بندي افسردگي هاميلتون (HDRS-17)، مصاحبه باليني ساختاريافته براي اختلالات محور1 بر اساس DSM-IV (SCID-I)، مقياس درجه بندي شيدايي يانگ (Y-MRS) و آزمون كوتاه وضعيت ذهني (MMSE) مورد مصاحبه و ارزيابي چهره به چهره قرار گرفتند. براي ازريابي ميزان توافق در مورد علايم در بدو بستري و ماه 60 از آزمونهاي مك نمار و ضريب كاپا استفاده شد. يافته ها: بيشترين ميزان يادآوري علائم (در ميان افرادي كه علامت مورد نظر را 60 ماه پيش در زمان بستري در بيمارستان تجربه كرده بودند) مربوط به كاهش نياز به خواب (91/2 %)، خلق تحريك­پذير (83/9 %) و فعاليت­هاي لذتبخش با عواقب بد (81/3 %)، و كمترين آنها مربوط به حواسپرتي (17/6 %) بود. بالاترين ارزش اخباري مثبت مربوط به علائم خلق تحريكپذير (100 %)، پرحرفي (100 %) و كاهش نياز به خواب (96/3 %)؛ و بالاترين ارزش اخباري منفي متعلق به خلق بالا (87/5 %) بود. نتايج: در مديريت مبتلايان به اختلال دوقطبي، روانپزشكان مي توانند به يادآوري سه علامت در سابقه حمله مانيا شامل خلق تحريك پذير، كاهش نياز به خواب و پر حرفي از جانب بيمار اعتماد كنند. همچنين در مورد سابقه علامت خلق بالا در مبتلايان به اختلال دوقطبي، به جواب منفي بيماران مي­توان اعتماد نمود

Objectives: Identifying the acute symptoms of manic episode remembered by the patients can help psychiatrists improve their ability to manage bipolar disorder. Given the importance of remembering symptoms, the aim of this study was to evaluate the ability of patients with type I bipolar disorder during the euthymic period to remember their past mania symptoms after hospital discharge. Methods: Participants were 59 patients with type I bipolar disorder admitted to Hazrat-e-Rasool-e-Akram Hospital and Iran Psychiatry Hospital in 2012. They measured by using Structured Clinical Interview for DSM-IV axis I Disorders (SCID-I) and Young Mania Rating Scale (YMRS) and their mania symptoms were recorded. Their demographic information were extracted from their medical records. Sixth months after discharge, they were evaluated again by using the 17-item Hamilton Depression Rating Scale (HRSD-17), SCID-I, YMRS, and Mini–Mental State Examination (MMSE) through face-to-face interview. To assess the agreement on the symptoms during admission and 60 months after discharge, McNemar Test and Kappa coefficients were used. Results: most common mania symptoms remembered by the patients were decreased need for sleep (91.2%), irritability (83.9%), excessive involvement in activities with a high likelihood of painful consequences (81.3%) and the least frequent remembered symptom was distractibility (17.6%). The highest positive predictive values were related to the symptoms of irritability (100%), talkativeness (100%) and decreased need for sleep (96.3%), while the highest negative predictive value was related to elevated mood (87.5%). Conclusion: management of patients with bipolar disorder, psychiatrists can trust the patients’ ability to remember the three mania symptoms including irritability, decreased need for sleep and talkativeness. Regarding the symptom of elevated mood in bipolar patients, negative response of patients can be trusted.