عنوان مقاله :
تأثير تمرينات مقاومتي بر بيان PPARy در بافت چربي زيرپوستي موش‌هاي ديابتي شده با رژيم غذايي پرچرب و استرپتوزوتوسين
پديد آورندگان :
يزدان پژوه، سميه دانشگاه آزاد اسلامي، تهران , بناعي فر، عبدالعلي دانشگاه آزاد اسلامي، تهران , ارشدي، سجاد دانشگاه آزاد اسلامي، تهران , ايزدي، مجتبي دانشگاه آزاد اسلامي، ساوه
كليدواژه :
بافت چربي , بيان ژن , تمرين مقاومتي , ديابت نوع 2
چكيده فارسي :
مطالعات ژنتيكي از PPARy به عنوان مؤلفه ژنتيكي مؤثر در بروز و شدت ديابت نوع 2 حمايت نموده‌اند. مطالعه حاضر با هدف تعيين اثر تمرينات مقاومتي بر بيان PPARy در بافت چربي زيرپوستي، مقاومت انسولين، گلوكز و سطوح انسولين سرم در موش‌هاي ديابتي نوع 2 انجام گرفت.
روش كار: در اين مطالعه تجربي-كاربردي 14 سر موش نر ويستار ديابتي شده 10 هفته‌اي توسط رژيم غذايي پرچرب + STZ به شيوه تصادفي به گروه‌هاي ورزش (7=n) و كنترل (7=n) تقسيم شدند. گروه ورزش 6 هفته تمرين مقاومتي را در قالب بالا رفتن از نردبان پله‌اي (5 روز در هفته) اجرا نموده و گروه كنترل در مداخله تمريني شركت ننمودند. بيان نسبي PPARy در بافت چربي زيرپوستي، گلوكز ناشتا و مقاومت انسولين در 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني در دو گروه اندازه‌گيري شد. از آزمون تي مستقل جهت مقايسه داده‌ها استفاده شد. تغييرات كمتر از پنج درصد معني‌دار در نظر گرفته شد.
يافته‌ها: تمرينات مقاومتي به كاهش معني‌دار گلوكز ناشتا (001/0>p) و مقاومت به انسولين (001/0>p) در مقايسه با گروه كنترل منجر شد. در مقايسه با گروه كنترل، بيان PPARy در پاسخ به تمرينات مقاومتي به ميزان معني‌داري افزايش يافت (013/0 = p). تفاوت معني‌داري در سطوح انسولين سرم بين 2 گروه مشاهده نشد (184/0 = p).
نتيجه‌گيري: بر پايه شواهد موجود، كاهش مقاومت انسولين و گلوكز ناشتا را مي‌توان به افزايش بيان PPARy در بافت چربي زيرپوستي موش‌هاي چاق ديابتي در پاسخ به تمرينات مقاومتي نسبت داد.
چكيده لاتين :
This Article has no Abstract.
عنوان نشريه :
علوم پزشكي رازي
