بررسي اثربخشي آموزش نظريه ذهن بر كفايت اجتماعي و خويشتن داري كودكان سندروم داون

Theory of mind teaching on the social competencies and restraint in children of Down syndrome

زمينه و هدف كاستي هاي موجود در كفايت اجتماعي و مهارت خويشتن داري در كودكان سندروم داون موجب شده تا آن ها از رفتارهاي مناسب در موقعيت هاي اجتماعي آگاهي كافي نداشته باشند و در تعامل هاي بين فردي دچار مشكل شوند. پژوهش حاضر، با هدف بررسي اثربخشي آموزش نظريه ذهن بر كفايت اجتماعي و خويشتن داري در كودكان سندروم داون دوره هاي اول و دوم ابتدايي شهر يزد، در سال تحصيلي 97-1396 انجام شد. روش بررسي پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري را تمامي كودكان سندروم داون شهر يزد تشكيل دادند كه 24 كودك مبتلا به اين سندروم، به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شده و به صورت تصادفي در دو گروه 12نفره آزمايش و گواه قرار گرفتند. با استفاده از آزمون هاي كفايت اجتماعي (پرندين، 1385) و خرده مقياس خويشتن داري پرسشنامه مهارت اجتماعي (گرشام و اليوت، 1990) هر دو گروه در دو موقعيت پيش آزمون و پس آزمون سنجيده شدند. در گروه آزمايش 12 جلسه آموزش نظريه ذهن صورت گرفت. داده ها در سطح آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و آمار استنباطي (تحليل كوواريانس) توسط نرم افزار SPSS نسخه 21 تجزيه وتحليل شدند. يافته ها نتايج نشان داد آموزش نظريه ذهن بر كفايت اجتماعي (0٫001>p) و خويشتن داري (0٫001>p) كودكان گروه آزمايش تاثير معنا دار داشته است. نتيجه گيري باتوجه به نتايج حاصل، آموزش نظريه ذهن باعث بهبود كفايت اجتماعي و خويشتن داري در كودكان سندروم داون مي شود.

Background & Objective: The deficiencies in social adequacy and self–esteem skills in Down's syndrome children have prevented them from having adequate behaviors in social situations and lacking interpersonal interactions. The purpose of this study was to investigate the effectiveness of teaching the theory of mind on the social adequacy and self–sufficiency of Down syndrome in the first and second elementary schools of Yazd in the academic year 2017–2018. Methods: This is a semi–experimental design with pretest–posttest design with control group. The statistical population of all children was Down syndrome in Yazd city, in which 24 children with Down syndrome were selected by available sampling method and randomly divided into two experimental and control groups (each group was 12). The social skills questionnaire (Gersham and Elliott, 1990), using social competency tests (Prandin, 2006) and the subscale of self–restraint of social skills questionnaire (Gersham and Elliott, 1990), were assessed in both pretest and posttest. Twelve sessions of mind theory training were conducted for the experimental group. Data were analyzed using descriptive statistics (mean, standard deviation) and inferential (covariance analysis) by SPSS21 software. Results: The results showed that training of mind theory had a significant effect on social adequacy (p<0.001) and restraint (p<0.001) in children of experimental group. Conclusion: According to the results, teaching the theory of mind improves the social adequacy and self–control of children with Down syndrome.