مقايسه الكترومايوگرافي عضلات ساق پا و زمان رسيدن به ثبات طي حركت فرود در افراد با و بدون بي ثباتي مزمن مچ پا

Comparison of the Electromyography of the Leg Muscles and the Time to Achieve Stability during Landing in Individuals with and without Chronic Ankle Instability

امروزه پيچ خوردگي هاي مچ پا از شايعترين آسيب هاي مراجعه شده به مراكز اورژانسي محسوب مي شود. افراد مبتلا نقص پايدار در ثبات پوسچر دارند. هدف از انجام تحقيق حاضر، مقايسه زمان رسيدن به ثبات و فعاليت عضلات مچ پا طي حركت فرود در افراد داراي بي ثباتي عملكردي مچ پا و سالم بود. مواد و روش ها: در تحقيق توصيفي حاضر از دانشجويان شهر كرج، 15 نفر داراي بي ثباتي مچ پا و 15 نفر سالم به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان آزمودني شركت كردند. از صفحه نيرو و الكترومايوگرافي سطحي براي به دست آوردن زمان رسيدن به پايداري و فعاليت عضلات گاستروكنميوس داخلي، سولئوس، تيبياليس آنتريور و پرنئوس لانگس استفاده شد. براي مقايسه دو گروه از آزمون تحليل واريانس چندمتغيره استفاده شد. يافته ها: يافته ها نشان داد تفاوت معناداري در زمان رسيدن به ثبات در راستاي قدامي-خلفي طي حركت فرود بين افراد گروه تجربي و گروه كنترل وجود دارد (0/001=P) و اين تفاوت نيز در راستاي داخلي-خارجي معنادار بود (0/000=P). همچنين نتايج آماري مربوط به مقايسه فعاليت الكتريكي عضلات منتخب نشان داد بين گروه تجربي و كنترل طي حركت فرود در عضله گاستروكنميوس داخلي تفاوت معنادار وجود ندارد، اما در عضلات سولئوس، عضلات تيبياليس آنتريور و پرنئوس لانگس تفاوت معناداري وجود دارد. نتيجه گيري: به نظر مي رسد با توجه به نتايج به دست آمده بي ثباتي مچ پا باعث كاهش ثبات و تغيير فعاليت عضلات سولئوس، عضلات تيبياليس آنتريور و پرنئوس لانگس مي شود. كاهش زمان رسيدن به ثبات و عملكرد ناكارآمد عضلات در گروه مبتلا، ما را به توانبخشي مفصل با تمرينات حس عمقي و تمركز بر عضلات سولئوس، پرنئوس لانگس و تيبياليس آنتريور در اين افراد رهنمود مي سازد.

Background and Aims: Ankle instability is one of the most commonly encountered injuries in emergency centers and those with postural stability deficits are sustainable. The purpose of the present study was to compare the time to achieve stability and ankle muscle activity during landing in individuals with functional ankle instability and healthy controls. Materials and Methods: In the current descriptive study, 15 students with ankle instability and 15 healthy participant were recruited as targeted and available sample in Karaj city. A force plate and surface electromyography to calculate the time to stabilization and medial gastrocnemius muscles, soleus, the tibialis anterior, and peroneus lunges were used. Results: There was a significant difference between experimental group and control group in the time to achieve the stability of the anterior-posterior direction during the landing movement between the experimental and the control groups (P = 0.001), and this difference was significant in the internalexternal context (P = 0/000). Also, statistical results regarding comparison of the electrical activities of the selected muscles showed no significant difference between the experimental and the control groups during the landing movement in the medial gastrocnemius, but there was a significant difference in soleus, tibialis anterior, and peroneus lunges muscles. Conclusion: According to the results obtained in the present study, it seems that ankle instability can decrease stability and reduce the stability and alteration of the activity of soleus, tibialis anterior muscles, and peroneus lunges. Decrease in the time to reach stability and muscle disfunction in the group with ankle instability force us to use joint rehabilitation with proprioception exercises and concentration on soleus, peroneus lunges, and Tibialis anterior in these individuals.