تحليل توزيع فضايي مشاغل مزاحم شهري با رويكرد ساماندهي (مورد شناسي: شهر زنجان)

امروزه در پي تحولات كالبدي فضايي سريع در شهرها، برنامه ريزي كاربري اراضي شهري بر پايه دو اصل ارزش هاي توسعه پايدار و اعتلاي كيفيت زندگي است كه در پي دستيابي به اهدافي همچون توزيع متعادل كاربري ها، جلوگيري از تداخل كاربري هاي با فعاليت هاي مزاحم و تدوين معيارها و استانداردهاي مناسب كاربري است. به همين منظور، ارزيابي توزيع فضايي مشاغل مزاحم، براي اطمينان خاطر از استقرار منطقي آن ها و رعايت تناسبات لازم در شهرها ضروري است. با توجه به رويكرد فوق، هدف پژوهش حاضر اولويت بندي نواحي شهر زنجان در جهت ساماندهي و تبيين توزيع فضايي مشاغل مزاحم شهري است. روش پژوهش بر اساس هدف، از نوع تحقيقات كاربردي و ازلحاظ ماهيت و روش، از نوع تحقيقات توصيفي-تحليلي است. روش گردآوردي داده ها از طريق مطالعات كتابخانه اي و ميداني و با استفاده از رويكرد كارشناس محور (مصاحبه با 50 نفر از متخصصان امر) است. شاخص نزديك ترين همسايگي در جهت شناسايي الگوي پراكنش فضايي، از مدل رگرسيون جغرافيايي وزني درجهت نقش تراكم جمعيت و از مدل Topsis براي تعيين اولويت هاي ساماندهي نواحي شهري استفاده شده است. براساس نتايج تحقيق، الگوي پراكنش مشاغل مزاحم در شهر زنجان، از الگوي خوشه اي تبعيت كرده و تراكم جمعيت در نوع الگوي پراكنش نقشي ايفا كرده كه اين تمركز بيشتر در ناحيه 9 از منطقه 2 و بيشتر در ناحيه اسلام آباد به صورت خطي است كه از دلايل عمده آن مي توان به عدم جذب ساكنان آن در مشاغل رسمي، بيكاري به خصوص بعد از سال 1390، درآمد كم، مهاجرت از روستا به شهر و سكونت مهاجران در اين ناحيه به علت قيمت ارزان مسكن و بي توجهي جدي مديريت شهري به تغيير كاربري و فعاليت ها اشاره كرد.

No abstract