بررسي كيفيت محيط زيست زندگي شهري با استفاده از تحليل چندمعيارۀ مكاني (مطالعۀ موردي: منطقۀ 6 تهران)

كيفيت زندگيْ ميزان توانمندي محيط براي فراهم آوردن و پاسخگويي به نيازهاي مادي و معنوي افراد جامعه است؛ به گونه ايكه يكي از مهمترين اهداف برنامه ريزان و مديران شهري افزايش سطح كيفيت زندگي در شهرها و بالابردن ميزان رضايتمندي در بين شهروندان است. هدف از اين پژوهش ارزيابي كيفيت زندگي شهري از طريق تحليل تصميم گيري چندمعيارة مكاني است. محدودة موردمطالعه در اين تحقيق منطقة 6 است. معيارهاي مورداستفاده براي شناخت وضعيت كيفيت محيطزيست شهري شامل معيارهاي سبزينگي، دماي سطح زمين، آلودگي هوا، آلودگي صوتي، و آسيب پذيري ساختمان است. در اين پژوهش، از روش تلفيقي AHP-OWAبراي ارزيابي و توليد نقشة كيفيت محيط زيست زندگي شهري استفاده شده است. نتيجة حاصل از مدل مورداستفاده در اين تحقيق پنج نقشة كيفيت محيطزيست زندگي شهري با درجة ريسك پذيري متفاوت است كه به طبقات بسيار مناسب، مناسب، متوسط، نامناسب، و بسيار نامناسب تقسيم شده است. سناريوي بسيار خوش بينانه ريسك پذيري بالايي در تعيين كيفيت زيستمحيطي زندگي شهري داشته و سناريوي بسيار بدبينانه ميزان ريسك پذيري در تصميم گيري براي كيفيت زيست محيطي زندگي شهري را كاهش ميدهد. نتايج پژوهش نشان ميدهد ميزان كيفيت محيطزيست زندگي شهري در سناريوهاي طراحي شده در بدبينانه ترين حالت بيانگر آن است كه هيچ محله اي در گروه بسيار مناسب نيست و سه محله در گروه بسيار نامناسب قرار گرفته است؛ درحاليكه در خوش بينانه ترين حالت، شش محله در گروه بسيار مناسب قرار گرفته و يك محله در گروه بسيار نامناسب قرارگرفته است. به صورت كلي، محلات واقع در جنوب غرب و شرق در وضعيت مناسب تري نسبت به محلات مركز و شمال شرق قرار دارند.

this article has no abstract