تحليل رابطة پايداري مناطق شهري و امنيت اجتماعي شهروندان در كلان‌شهر اهواز

پرداختن به موضوع «امنيت اجتماعي» به اين دليل اهميت دارد كه وابستگي امنيت و پايداري شهري مقوله‌هايي اجتناب‌ناپذير هستند. مقولة امنيت در رابطه با انسان و جوامع آن، از ابتداي خلقت ضرورتي در بقا بوده است؛ به‌گونه‌اي كه يكي از شاخص‌هاي اصلي توسعه معرفي شده است. احساس امنيت، پيش‌نياز هرگونه توسعة اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و سياسي است. هدف اصلي پژوهش حاضر، تحليل رابطة پايداري مناطق شهري و امنيت اجتماعي شهروندان در كلان‌شهر اهواز است. اين پژوهش، نظري-كاربردي و توصيفي-تحليلي است كه براي جمع‌آوري داده‌هاي آن از روش كتابخانه‌اي و ميداني استفاده‌ شده است. به‌منظور سنجش ميزان پايداري مناطق شهر اهواز از شاخص‌هاي اجتماعي، اقتصادي و خدمات شهري و براي سنجش احساس امنيت اجتماعي نيز از 12 متغير استفاده شده است. حجم نمونه با استفاده از روش كوكران 320 خانوار بود كه به تفكيك مناطق بين خانوارها توزيع شد. براي وزن‌دهي از آنتروپي و به‌منظور تحليل داده‌ها، از تكنيك ويكور و GIS استفاده شد. به‌منظور سنجش امنيت اجتماعي و ارتباط آن با پايداري نيز از آزمون‌هاي آماري SPSS استفاده شد. درنهايت براي استانداردسازي ميزان پايداري و احساس امنيت، از سيستم استنتاج فازي در محيط MATLAB استفاده شد. براساس تكنيك ويكور، منطقة 2 در سطح اول پايداري و مناطق 6، 7 و 8 در رتبة آخر پايداري قرار دارند. آزمون t نيز نشان مي‌دهد ميان مناطق شهري اهواز از نظر امنيت تفاوت وجود دارد. براساس نتايج آزمون هم‌بستگي، ميان پايداري مناطق با امنيت اجتماعي شهروندان رابطة معناداري وجود دارد. نتايج آزمون سيستم فازي نيز نشان مي‌دهد با توجه به ميزان پايداري شهر اهواز، امنيت اجتماعي شهروندان در حالت متوسط، كم و خيلي كم است. درنهايت براساس نتايج به‌دست‌آمده، راهكارهايي مانند توزيع متعادل امكانات و خدمات شهري و رفع نابرابري‌هاي موجود در مناطق، لزوم مشاركت‌گيري شهروندان، لزوم شكل‌گيري ارتباط قوي ميان مردم، شهروندان و نيروي انتظامي ارائه شده است.

this article has no abstract