بررسي تأثير عوامل آموزشي بر رفتارهاي زيست محيطي در ايران

Evaluation of educational factors on environmental behaviors in Iran

امروزه محيط زيست و حفظ آن يكي از مهم­ترين چالش­هاي جوامع بشري است. فاجعه زيست ‌محيطي نه تنها آرامش و امنيت زندگي انسان را متأثر مي‌سازد، بلكه سلامتي و هستي را در معرض تهديد جدي قرار مي‌دهد. در اين بين، آموزش را مي‌توان به عنوان عاملي در نظر گرفت كه به افراد براي ايجاد يك درك درست و حساسيت نسبت به محيط زيست و مسائل مرتبط با آن كمك مي‌كند. در اين مقاله كه به صورت كتابخانه‌اي انجام شده است، به بررسي تأثير عوامل آموزشي به تفكيك مخارج آموزشي دولت، تعداد دانشجويان، تعداد دانش‌آموزان، تعداد مدارس و نرخ باسوادي بر شاخص رفتارهاي زيست محيطي (انتشار گاز دي اكسيدكربن) در ايران طي دوره‌هاي زماني 1395-1361 پرداخته شده و براي برآورد اثرات متغيرها نيز از تكنيك اقتصاد سنجي به شيوه خود توضيح ­برداري با وقفه‌هاي گسترده (ARDL) استفاده شده است. نتايج نشان مي‌دهد افزايش شاخص ­هاي آموزشي منجر به كاهش آلودگي محيط زيست در ايران طي دوره‌هاي زماني مورد بررسي مي‌شود.

Nowadays, environment and the protection of it is one of the most important challenges of the human societies. Environmental disaster not only affects peace and security of human life, but also the health being put under serious threat. In the meantime, education can be considered as a factor to help people in creating an understanding and sensitivity to the environment and related issues. In this paper, the impact of sociological indices of educational factors separated by government education expenditures, number of students, number of schools and the literacy rate on environmental behavior Index (carbon dioxide emissions) has been analyzed over the period 1982 to 2016. The auto regressive distributed lag (ARDL) technique has been employed to estimate the effects of variables. The empirical results suggest that, increasing educational indicators led to the reduction of environmental pollution in Iran.