مقايسۀ مراحل سير و سلوك و سفر عرفاني در آثار عطار و امام خميني

عارفان دردوره هاي زماني مختلف در باب چگونگي سلوك، سخن گفته اند. معروف ترين وادي هاي عرفاني به هفت وادي عطارشهرت دارد كه تاامروز هم برعرفان وعارفان تأثيرفراواني داشته است. نگارنده اين مقاله به بررسي تطبيقي ديدگاه هاي عطار نيشابوري و امام خميني، در باب سفر و مراحل سير و سلوك پرداخته است. در اين پژوهش با روش توصيفي - تحليلي، مراحل سير و سلوك و سفر عرفاني در آثار و سروده‌هاي عطار و امام خميني مقايسه و بررسي‌شده و مفاهيم، الفاظ مشترك و متباين در اين دو، مشخص گرديده است. هر دو عارف براي مراحل سير و سلوك مراتبي قائل هستند؛ گرچه در باب شرح و تبيين آن اختلاف‌نظرهايي بين آن‌ها ديده مي‌شود. نكته ي مهم اين است كه هر دو عارف در جهت هدف مشتركي كوشيده‌اند و آن بيان عرفان به زباني درخور فهم مردم عادي است؛ زيرا به‌زعم هر دو عارف، عرفان ضرورت حيات انسان در تمام اعصار است و قدم گذاردن در اين وادي تمامي جوانب حيات انسان را در برمي‌گيرد، لذا بايد آن را از دشواري‌ها و پيچيدگي‌هاي خاص علمي مبرا ساخت تا بتواند كل جامعه بشري را فراگيرد.

This article has no abstract