بررسي قصد كارآفريني اجتماعي دانشجويان در صنعت گردشگري با تاكيد بر نقش آموزشي دانشگاه‌ها

An Assessment of Social Entrepreneurial Intention of Students in the Tourism Industry: A Focus on the Educational Role of Universities

يكي از رويكردهاي مهم در مباني نظري براي تبيين رفتار كارآفريني، مدل‌هاي قصد است. در پژوهش حاضر، از ميان عوامل مختلف زيست‌بوم كارآفريني و مدل‌هاي قصد، چهار ويژگي روان‌شناسيِ فردي شامل قصد كارآفريني اجتماعي، خود-كارامدي، همدلي و نگرش نسبت به كارآفريني و يك عامل محيطي شامل آموزش كارآفريني انتخاب شده است. بنابراين، هدف اصلي اين پژوهش، بررسي ارتباط ميان متغيرهاي كليدي فوق است كه شناخت نحوه و شدت ارتباط بين آنها، مي‌تواند شرايط توسعه راهبردهاي آموزشي در دانشگاه‌ها براي بهبود قصد كارآفريني دانشجويان را فراهم آورد. جامعه آماري اين پژوهش، دانشجويان مقاطع تحصيلي كارشناسي ارشد و دكتري رشته‌هاي مختلف مرتبط با گردشگري و دانشجويان نامرتبط با رشته‌هاي گردشگري اما فعال/شاغل در زمينه‌هاي گردشگري است. روش پژوهش به‌منظور بررسي ارتباط ميان متغيرهاي فوق، مدل‌سازي معادلات ساختاري با رويكرد حداقل مربعات جزئي است. در اين راستا، به‌ترتيب، مدل اندازه‌گيري و مدل ساختاري بررسي شد. نتايج مدل ساختاري نشان داد كه فرضيه‌هاي مبني بر ارتباط مثبت بين همدلي و قصد و از سوي ديگر، همدلي و نگرش تاييد نشد. نتايج مدل همچنين بيانگر آن است كه آموزش نقشي اساسي در اخذ قصد كارآفريني اجتماعي دانشجويان ايفا مي‌كند به‌طوري‌كه ضريب اثر كلي آن فراتر از متغيرهاي خود-كارامدي، نگرش و همدلي است. بر اين اساس، پيشنهاد مي‌شود كه موضوع كارآفريني اجتماعي به‌عنوان يك واحد يا سرفصل درسي در رشته‌هاي مرتبط با گردشگري مد نظر قرار گيرد.

One of the salient approaches in the literature to explain and analyze entrepreneurial behaviors includes intention models. Of the various factors introduced in intention models, this study takes into account four psychological internal factors including entrepreneurial intention, self-efficacy, cultural empathy, and attitude. On the other hand, the study considers the external factor of entrepreneurial education. So, the main purpose of this study is to make an inquiry about interrelationships between the above variables to understand whether and to some extent they affect each other. This will finally lead to the formulation of strategies aiming at developing the entrepreneurial intention of students. The statistical population of the research includes doctoral and Master students studying tourism related majors or working in a tourism-related sector. The study method to analyze the interrelationships among the above variables is structural equation modeling with the partial least squares approach. In this respect, measurement and structural models were assessed, respectively. The results obtained indicate that the hypotheses referring to as the positive relationships between empathy and intention and on the other hand, empathy and attitude were rejected. In fact, having empathy skills will not lead to an entrepreneurial intention or to the improvement of attitudes towards entrepreneurship. Furthermore, it was found that education exerts a significant great impact on students to make entrepreneurial intentions in that its total effect was far beyond self-efficacy, attitude, and empathy. Based on this result, it is suggested to include social entrepreneurial subject in the tourism related students’ curriculum.