چكيده فارسي :
هدف اين پژوهش تعيين روابط ساختاري بين فراشناخت و فراهيجان با تحمل پريشاني با واسطهگري انعطافپذيري رواني دانشجويان بود. طرح پژوهش توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري شامل كل دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي استان مازندران بود. بدين منظور با استفاده از روش نمونه برداري تصادفي خوشهاي چندمرحلهاي، 352 دانشجو از واحدهاي دانشگاه آزاد اسلامي استان مازندران انتخاب شدند و به پرسشنامه باورهاي فراشناخت (ولز و كارترايتهاوتون، 2004)، مقياس فراهيجان (ميتمانسگروبر، بك، هوفر و شوبلر، 2009)، پرسشنامه پذيرش و عملنسخه دو (بند و ديگران، 2011) و مقياس تحمل پريشاني (سيمونز و گاهر، 2005) پاسخ دادند. براي بررسي برازش دادهها با مدل مفروض نخست، از روش تحليل عاملي تاييدي جهت ارزيابي برازندگي الگوهاي اندازه گيري و سپس از روش مدليابي معادلات ساختاري به منظور بررسي برازندگي مدل ساختاري استفاده شد. يافتههاي حاصل از بررسي شاخصهاي برازش مدل نشان دهنده برازش مطلوب مدل مفروض براي دادهها بود؛ يعني رابطه بين هريك از سازههاي فراشناخت و فراهيجان با تحمل پريشاني با واسطهگري انعطافپذيري رواني، بيشتر از رابطه مستقيم آن ها با تحمل پريشاني بود. درمجموع، نتايج اين پژوهش بيانگر اهميت نقش واسطهاي تحمل پريشاني در رابطه بين فراشناخت و فراهيجان با تحمل پريشاني بود.
چكيده لاتين :
The aim of this study was to determine the structural relationship between metacognition and meta-emotion with distress tolerance by the mediatory of psychological flexibility. The study design was descriptive correlational and statistic population was all students of Mazandaran Islamic Azad University. For this purpose, 352 students were selected using multistage randomized cluster sampling method and responded to Metacognitive Questionnaire (Wells & Cartwright-Hatton, 2004), Meta-emotion Questionnaire (Mitmansgruber, Beck, Höfer & Schübler, 2009), Acceptance and Action Questionnaire (Bond, Hayes, Baer, Carpenter, Guenol et al., 2011), and Distress Tolerance Scale (Simons & Gaher ,2005). First, to evaluate the fitness of the models confirmatory factor analysis was used and then the fitness of the proposed model was analyzed by Structural Equation Modeling. Findings indicated a suitable fitness of the model to the data. Moreover, the results showed that the relationship between metacognitive and meta-emotion with distress tolerance by the mediatory of psychological flexibility was stronger than their direct relationship with distress tolerance. Therefore, the findings of this study revealed the importance of the mediating role of psychological flexibility in the relationship between metacognition and meta-emotion with distress tolerance
