اثربخشي روان‌درماني بين فردي گروهي بر ارتقاي تاب‌آوري مادران داراي فرزند معلول

Effectiveness of Group Interpersonal Psychotherapy on Increasing the Resiliency of Disabled Children's Mothers

مقدمه: وجود فرزند معلول در خانواده سلامت رواني اجتماعي والدين، به خصوص مادران را تحت تاثير قرار مي‌دهد. بر همين اساس هدف مطالعه حاضر بررسي اثربخشي روان‌درماني بين فردي گروهي بر ارتقاي تاب‌آوري مادران داراي فرزند معلول بود. روش: در اين پژوهش نيمه‌آزمايشي از طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه كنترل و پيگيري شش‌ماهه استفاده شده است. جامعه‌آماري پژوهش را تمامي مادران داراي فرزند معلول تحت حمايت بهزيستي شهرستان قروه تشكيل داده است. با بهره گيري از فرمول كوكران صد و هجده مادر از طريق نمونه گيري تصادفي انتخاب شدند و توسط پرسشنامه تاب‌آوري مورد بررسي قرارگرفتند. سي نفر از مادراني كه نمره تاب‌آوري آن‌ها كمتر از ميانگين بود و معيارهاي ورود به پژوهش را داشتند انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه كنترل و آزمايش، هر گروه پانزده نفر جايگزين شدند. روان‌درماني بين فردي بر اساس پروتكل استاندارد دوازده جلسه‌اي درمان براي گروه آزمايش اجرا شد و گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. در اين پژوهش از پرسشنامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون 2003 استفاده گرديد. براي تجزيه‌ و تحليل داده‌ها، آزمون تحليل كوواريانس مورداستفاده قرار گرفت. نتايج: تنتايچ آزمون كوواريانس (0/001>P) نشان داد، روان‌درماني بين فردي در ارتقاي تاب‌آوري مادران داراي كودك معلول (گروه آزمايش) موثر بوده است بحث و نتيجه‌گيري: با توجه به تاثير روان‌درماني بين فردي گروهي در افزايش تاب‌آوري مادران داراي فرزند معلول،به روانشناسان، مشاوران و مددكاران اجتماعي و مراكز در ماني پيشنهاد مي‌شود از اين مداخله براي ارتقاء تاب آوري والدين داراي فرزند معلول بهره گيرند.

Introduction: Having a disabled child as a major stressor has affected the psychological health of parents, especially mothers; accordingly, this investigation was conducted to study the effectiveness of Group interpersonal psychotherapy on increasing the resiliency of disabled children's mothers. Methods: The research method is quasi-experimental designed with a pretest, posttest, control group and six months follow up. The population of the present study included all mothers of disabled children who were under the aegis of Gorveh Welfare Organization. Based on the Cochran formula one hundred and eighteen mothers were selected through the simple random method; then the questionnaire was applied. Thirty mothers with criteria of entering and resilience score lower than the average of others were selected as the study sample; dived into experimental and control groups Fifteen people for each. The experiential group received twelve weekly sessions of standard interpersonal psychotherapy protocol. The control group did not receive any intervention. Connor and Davidson’s2003 resilience scale questionnaire was administered to collect data at the pretest, posttest and follow-up stage. an‎d at the end covariance analysis was used to examine the research hypotheses. Results: The results of covariance analysis between two groups showed that group interpersonal psychotherapy could be effective in improving the resiliency of mothers with disabled children in the experimental group in the posttest and follow-up stage. Conclusions: It can be concluded that group interpersonal psychotherapy is an effective method to increase the resiliency of mothers with disabled children. This method is suggested to psychologists, counselors and other mental health professionals.