بررسي عملكرد و اجزاي عملكرد پنبه تحت مقادير مختلف عمق و دور آبياري در كشت تأخيري نشايي

نظر به اهميت محصول پنبه در تناوب زراعي و روند كاهشي سطح زير كشت آن در سال‌هاي اخير، بكارگيري روش‌هاي مؤثر و بهينه براي افزايش سطح زير كشت آن، افزايش توليد و كاهش هزينه‌هاي توليد اين محصول استراتژيك، امري ضروري به نظر مي‌رسد. يكي از اين روش‌ها، كشت تأخيري پنبه بصورت نشايي با استفاده از ارقام زودرس است. با توجه به نقش مهم مديريت زمان و مقدار آبياري در كشت‌ پنبه، لازم است تا ميزان بهينه آب مصرفي اين گياه در روش كشت تأخيري به صورت نشايي تعيين شود. اين پژوهش به صورت طرح كرت‌هاي خرد شده نواري در قالب بلوك كامل تصادفي با 3 تكرار اجرا شد. تيمارهاي دور آبياري (شامل آبياري پس از 70، 105 و 140 ميلي‌متر تبخير تجمعي از تشت تبخير) به عنوان كرت اصلي و مقادير مختلف آب آبياري (شامل 50، 75، 100 و 125 درصد آب تبخير شده از تشت) به عنوان كرت فرعي در نظر گرفته شدند. نتايج نشان داد كه تيمار دور آبياري پس از 105 ميليمتر تبخير از تشت، داراي بيشترين عملكرد، درصد زودرسي، كارايي مصرف آب و درصد كيل بوده و نسبت به تيمارهاي 70 و 140 ميليمتر به ترتيب به ميزان 11 و 40 درصد عملكرد بيشتري داشته است. در حالي تيمار 100 درصد آب مصرفي با 2016 كيلوگرم در هكتار بيشترين عملكرد را در بين تيمارهاي عمق آبياري داشت كه اختلاف آن با تيمارهاي 50 و 125 درصد طبق آزمون دانكن در مقايسه ميانگين‌ها در سطح 5 درصد معني‌دار نبود. از طرف ديگر با افزايش عمق آب مصرفي، كارايي مصرف آب كاهش يافت به طوري كه تيمار 50 درصد آب مصرفي، بيشترين كارايي مصرف آب را داشت. در نهايت با توجه به نتايج حاصل از بررسي عملكرد، اجزاي عملكرد و كارايي مصرف آب، بهترين تيمار، تيمار آبياري پس از 105 ميليمتر تبخير از تشت با عمق آبياري 50 درصد بدست آمد.