واسازي ساختار مرحله آغازين داستان آفرينش براساس نقش دوگانه ها (تطبيق متون قرآن، تورات، بندهش و گزيده هاي زادسپرم)

«دوگانه ها» در انتقال معناي روايا ت همواره نقشي اساسي دارند و معنا از طريق ساختار اين «دوگانه ها» و تعاملاتشان ايجاد و منتقل مي شود. برخي ساختارگرايان بر اين باورند كه همه روايات بر پايه ساختاري ثابت از «دوگانه ها» استوار هستند. اين پژوهش، روايات مربوط به «آفرينش» در متون بندهش، زادسپرم، قرآن و تورات را بر اساس نقش دوگانه ها انطباق داده تا از اين طريق ساختار بنيادين آن را مشخص كند. با اين هدف، ابتدا با بررسي اسطوره واج هاي متون اصلي و برخي متون ديگر، ساختاري فرضي ترسيم شد، سپس با مطالعه دوباره متون مورد بحث، اين ساختار اثبات شد و توانايي توجيه رويدادهاي متن را پيدا كرد. طبق اين ساختار، مفاهيم ظلمت/ نور و مذكر/ مؤنث «دوگانه هاي» اصلي مرحله آغازين روايت آفرينش به شمار مي روند. از تركيب اين دوگانه ها چهار شخصيت «مذكرِ روشن»، «مونثِ روشن»، «مذكرِ تاريك» و «مونثِ تاريك» ايجاد شده است. اين چهارشخصيت در فصل بهار بندهش شامل روشني بي كران (هرمزد)، روشني مادي، تاريكي بي كران (اهريمن) و تاريكي مادي است. در باب نخست تورات نيز شامل روز، زمين، شب و دريا مي شود. اين شخصيت ها در قرآن بر داستان آفرينش آدم انطباق مي يابد و شامل آدمِ پيش از بهشت (روح)، زوجِ آدم، ابليس و فرشتگان است. ويژگي ديگر مرحله اول آفرينش اين است كه در جهان روشن، آفرينش صرفا مينوي است و آفرينش مادي اتفاق نمي افتد.