تاب‌آوري كالبدي و اجتماعي محلات مسكوني بافت تاريخي (نمونه موردي منطقه 12 تهران)

تاب آوري با توجه به وقوع سوانح طبيعي و يا انسان ساخت در دنياي امروز از مسائل بسيار اساسي است. ليكن توجه به مفهوم تاب آوري صرفا در ابعاد كلان فاقد كارآمدي لازم بوده و شناخت اين مفهوم در سطوح خرد مي تواند به اجرايي شدن اين امر كمك شاياني نمايد. از آنجا كه ظرف وقوع كليه رويدادهاي اجتماعي در بستر جغرافيايي و مختصات مكاني است، بين تاب‌آوري اجتماعي و ويژگي‌هاي مكان ارتباط تنگاتنگي وجود دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف كاربردي و توسعه اي و به روش تحليليتوصيفي، نسبت به تبيين اثر متقابل شبكه هاي اجتماعي و محيط كالبدي بر يكديگر مي پردازد تا به شناخت ويژگي‌هاي محلات شهري تاب آور دست يابد. براساس يافته‌هاي پژوهش مشخص گرديد كه ساكنين محلات با تاب آوري بالا تمايل بيشتري براي برقراري رابطه با دوستان، مدارس، كسب‌وكارها و مؤسسات غيرانتفاعي محلي يا شبكه‌هايي با پيوندهاي محلي متمركز داشتند. در مقابل، ساكنين محلات با تاب آوري كمتر تمايل داشتند از شبكه هاي دولتي، دانشگاهي، نظامي و... بهره برند. همچنين نتايج نشان داد كه يك محيط كالبدي مي تواند به شكل گيري تجمع‌ها كمك كرده و باعث وابستگي به برخي مكان ها و همچنين افزايش پيوند ميان ساكنين شود. لذا توجه برنامه ريزان شهري به چنين فضاهايي اهميت زيادي دارد و مي‌تواند به تاب آوري بيشتر در آينده كمك كند و بازتعريف كاربردي ابعاد اجتماعي در زندگي شهري ساكنين و تبيين اصول پايه در تاب‌آوري اجتماعي مي‌تواند در كنار تاب‌آوري كالبدي به ارتقا سطح محلات شهري كمك شود.