اولويت‌بندي خيابان‌هاي شهري جهت ايجاد محورهاي پياده‌مدار؛ موردمطالعه شهر گز

يكي از چالش‌هاي اساسي شهرنشيني عصر حاضر، سلطه خودرو بر فضاهاي شهري است. فضاهايي كه زماني بستر حيات جمعي شهروندان بودند، با نفوذ خودرو، تا حدود زيادي نقش سازنده خود را در ارتقاي كيفيت زندگي شهروندان از دست دادند. يكي از مهم‌ترين سياست‌هايي كه در سال‌هاي اخير جهت تقليل اين سلطه موردتوجه قرارگرفته است، پياده‌مدار نمودن خيابان‌هاي شهري است. از آنجا كه مديريت شهري با محدوديت‌هاي مالي، فني، عمراني و ... روبه‌رو است، اولويت‌بندي پياده‌مدارسازي خيابان‌هاي شهري حائز اهميت است. نگارندگان اين مقاله به دنبال رفع يك خلأ روش‌شناسانه در حوزه اولويت‌بندي پياده‌مدارسازي خيابان‌هاي شهري بوده و بدين منظور شهر گز موردمطالعه قرار گرفته است. در اين مقاله مدلي چندبخشي ارائه‌شده است كه بر اساس شاخص‌هاي زيربنايي جريان حركت پياده (شاخص‌هاي چيدمان فضا) و سطح پوشش خدمات‌رساني كاربري‌هاي شهري(دسترسي به اختلاط كاربري‌ها)، پايگاه داده جهت اولويت‌بندي پياده‌مدارسازي خيابان‌ها را توليد مي‌كند. سپس با اجراي مدل F’ANP بر روي پايگاه‌ داده‌ها، وزن شاخص‌ها محاسبه‌شده و با ساخت شاخص مركب اولويت‌بندي پياده‌مدارسازي خيابان‌هاي شهري (PIMSW)، خيابان‌ها اولويت‌بندي شده‌اند. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه اولويت ايجاد محورهاي پياده‌مدار در شهر گز تحت تاثير سه مولفه زير بنايي چيدمان فضا، دسترسي به اختلاط كاربري‌هاي فراغتي و دسترسي به اختلاط كاربري‌هاي مرتبط با نيازهاي روزمره يا كاري قرار دارد.