ساختارهاي انعطاف‌پذير؛ راهكاري در جهت كاهش معضلات عملكردي پوسته‌هاي متحرك

به منظور دست يابي به يك معماري پاسخگو كه بتواند با شرايط پيراموني اش سازگار باشد، رويكرد غالب آن است كه معماران، طراحان و مهندسان سازه، تمركز خود را بر روي طراحي و ساخت پوسته هاي ساختماني متحرك متشكل از اعضاي صلب و مفاصل مكانيكي قرار مي دهند. گرچه ممكن است اين شيوه مزايايي به همراه داشته باشد، اما مي تواند با ايجاد مشكلات و ضعف هايي چون شكست و گسيختگي ناشي از تنش هاي بالا در مفاصل، منجر به هزينه بالاي تعمير و نگهداري شود. هدف از تحقيق پيش رو، بهره گيري از پتانسيل مكانيزم هاي انعطاف پذير در طراحي و ساخت نما هاي متحرك است كه بدين منظور، پس از دسته بندي كاربرد مكانيزم هاي انعطاف پذير در معماري در دو سطح (سطح نخست: جايگزيني آن ها با مكانيزم هاي صلبپيكر و سطح دوم: طراحي مكانيزمي يكپارچه)، تمركز اين مقاله بر روي سطح نخست است. دستآورد اين سطح كه در قالب سه زير دسته ((1) حركت هاي انتقالي، (2) دوراني و (3) انتقالي دوراني در مفاصل انعطاف پذير) و به روش شبيه سازي مورد بررسي قرار گرفت، طراحي، شبيه سازي رايانه اي و ساخت سه مدل فيزيكي از پوسته هاي متحرك ساختماني است كه غالب مزاياي ساختارهاي انعطاف پذير چون يكپارچگي ساختار، كاهش تعداد اعضا و وزن سازه، كاهش چشمگير تنش در مفاصل، هزينه تعمير و نگاه داري و در نهايت توجيه اِقتصادي طرح را به همراه دارد.