نگرشي نشانه‌شناسانه به عناصر محور تاريخي خيابان سپه قزوين و خوانش هويت مكاني آن از منظر پديدارشناسي

نشانه‌هاي شهري از جمله عناصر كالبدي شاخص در فضاي شهري محسوب مي‌شوند كه به‌سبب حضور در خاطرات جمعي و فردي شهروندان نقش مؤثري در هويت مكاني ايفا مي‌كنند. بدين‌ترتيب فرآيند خوانش نشانه‌ها و بررسي لايه‌هاي مختلف معنايي آن‌ها مي‌توانند به‌عنوان ابزاري ارزشمند جهت سنجش هويت شهري به حساب آيند. با توجه به گستره وسيع مؤلفه‌هاي بررسي هويت شهري، اين پژوهش سعي بر‌آن دارد تا از خلال خوانش نشانه‌هاي شهري و به‌تبع آن احساس هويت به فضا از رويكرد پديدارشناسي و نشانه‌شناسي نسبت به عناصر محور تاريخي خيابان سپه قزوين استفاده‌ نمايد. خيابان سپه به‌عنوان نخستين خيابان طراحي‌شده ايران از عصر صفوي تاكنون، داراي ساختار كالبدي و مفهومي نظام‌يافته‌اي ‌است كه مطالعه آن ‌را به‌عنوان يكي از اركان معرفي هويت شهر به موضوعي درخور تامل تبديل مي‌كند. در اين راستا فرض برآن است كه ارتباط ميان نشانه‌هاي مهم و تاريخي خيابان سپه از منظر نشانه‌شناسي داراي نقشي تأثيرگذار در خوانش هويت مكاني خيابان در ادراك ذهني و عيني شهروندان از منظر پديدارشناسانه‌ است. بر اين اساس هدف پژوهش حاضر، شناخت ماهيت نشانه‌هاي شهري خيابان سپه در رابطه با هويت آن به روش توصيفي تحليلي و پيمايشي است. بدين‌ترتيب ابتدا به روش توصيفي تحليلي، ويژگي‌هاي‌ نشانه‌هاي هويت‌ساز فضاي شهري مشخص و سپس روش پيمايشي با كاربست مؤلفه‌هاي انتخابي به روش پديدارشناسي در قالب پرسش‌نامه، مصاحبه با شهروندان و مشاهده در مورد مطالعاتي، به روش كدگذاري و تحليل‌‌هاي انجام شده با نرم‌افزار SPSS 20  به آزمون گذاشته مي‌شوند. نتيجه پژوهش حاضر بيانگر آن است كه ميان مؤلفه‌هاي مشترك پديدارشناسي هويت و نشانه‌هاي محور خيابان از منظر نشانه‌شناسي ارتباط معناداري وجود دارد. بدين‌ترتيب كه ارتباط غني نشانه‌ها با يكديگر، ويژگي‌هاي كالبدي،كاركردي و معنايي آن‌ها و تعامل دو سويه با شهروندان در فرآيند ادراك خيابان و ثبات و پايداري در ذهنيت شهروندان، داراي ارتباطي مستقيم با هويت و ماندگاري خيابان در خاطره جمعي و فردي مردم مي‌باشد