رويكرد نشانه‌شناختي به تحليل فرم در معماري معاصر

فرم‌هاي معماري معاصر كه توسط ايده‌ها و تكنيك‌هاي مختلف طراحي خلق شده‌اند با پيشرفت فناوري شبيه‌سازي رايانه‌اي و از طريق روش‌هاي ساخت كه توليد مؤثر فرم‌هاي تكراري و متغير با مواد مورد نظر را ممكن مي‌سازند، ميسر شده‌اند. بيشتر اين فرم‌هاي معماري به‌طور ادراكي در محيط‌هاي شهري شبيه‌سازي شده و به شكل ويژه‌اي درمي‌آيند. اين فرم‌هاي معماري با تصاوير شبيه‌سازي شده، جامعه مشتري‌مدار فعلي در اكثر كشورها از جمله ايران را نشان مي‌دهند. در اين تحقيق سعي شده است نقش تكنيك‌هاي طراحي ديجيتال، به‌عنوان ابزاري براي ايجاد فعال فرم‌هاي شبيه‌سازي شده در معماري معاصر ايران، با رويكردي نشانه‌شناختي براي توصيف فرم در پروژه‌هاي بزرگي كه در مناطق شهري طراحي و ساخته شده‌اند، مورد بحث قرار گيرد. اين رويكرد، ارتباطي بين تصاوير موجود در نماي ساختمان‌ها و تجربه حسي انسان در يك بستر اجتماعي ايجاد مي‌كند كه منجر به ظهور فرم‌هاي خلاقانه در معماري معاصر مي‌شود. نتايج تحقيق نشان داد كه با استفاده از تكنيك‌هاي طراحي ديجيتال براي توليد وانموده‌ها، معماران جوان ايران ادراك فرم‌هاي معماري را متحول كرده و از اين طريق، عملكرد آن‌ها به عنوان نشانه در محيط‌هاي شهري را ارتقا داده‌اند