تدوين الگوي ماندگاري ادراكي در معماري بر اساس روش نظريه‌پردازي داده‌بنياد متني

امروزه يكي از مهم‌ترين مسائلي كه نظر معماران را به خود جلب نموده است، مسئله لزوم جاودانگي در معماري معاصر است. بسياري از آثاري كه خلق مي‌شوند، حتي اگر در يك مقطع زماني پذيرفته شوند، به بي‌زماني و جاودانگي راه نمي‌برند. اگرچه در سال‌هاي اخير برخي از همايش‌ها و گردهمايي‌ها با بررسي آثار جاودانه معماري در اين راستا سعي در يافتن چگونگي خلق يك اثر جاودانه در حوزه معماري داشته‌اند، با اين وجود هنوز هم فقدان الگويي مناسب حاصل از مطالعه و بررسي در راستاي چگونگي دستيابي به ماندگاري و جاودانگي (ماندگاري تا بي‌نهايت) در آثار معماري كاملاً احساس مي‌شود. از آنجا كه ماندگاري در معماري را از دو بعد مي‌توان بررسي كرد: ماندگاري كالبدي و ماندگاري ادراكي. مقاله حاضر قصد دارد، با انجام پژوهش بر روي بعد ‌ماندگاري ادراكي‌ و چگونگي دستيابي به آن، راه‌حلي كاربردي به منظور برون‌رفت از اين مسئله را ارائه دهد، تا از اين طريق بتوان به ساخت فضاهايي دست يافت، كه به نيازهاي روحي و دروني انسان در هر زمان پاسخ مثبت دهد، و با طيف وسيعي از انسان‌ها ارتباط بر قرار كند. جهت تبيين مسئله پژوهش، از روش نظريه‌پردازي داده‌بنياد متني استفاده شده است. يافته‌هاي حاصل از پژوهش منجر به تدوين نظريه ماندگاري ادراكي در قالب يك الگوي كدگذاري و نگارش روابط آن‌ها با يكديگر شده است. نتايج پژوهش نيز بر اين مهم استوار است، كه استفاده از الگوهاي مشترك آثار ماندگار، شرط لازم براي ماندگاري ادراكي در معماري مي‌باشد، اما شرط كافي نيست. آنچه كه الگوهاي مشترك را زنده نگه مي‌دارد، استفاده از معنا و توجه به فطرت انسان در قالب رمز و نماد است كه با اثرگذاري دو عامل فرهنگ و معنويت بر آن، در كالبد بنا حضور مي‌يابد