تاب‌آوري در قالب يك تجربه: چه چيزي يك همسايگي را به خانه تبدل مي‌كند؟ (بررسي تجربه زيسته يك اجتماع از محدوده تاريخي عودلاجان)

در گذشته، تاب‌آوري بيشتر به اقدامات كالبدي پس از بحران‌هاي بزرگ محدود بود. اما امروزه باور بر اين است كه تاب‌آوري بايد گام به گام و در مقياس مكان‌هاي شهري ساخته شود تا در نهايت، در يك كل، به يك شهر تاب‌آور شكل دهد. اما بر اساس مطالعات پژوهشگر روي ادبيات نظري، ساخت يك مكان تاب‌آور الزامات ويژه خود را در سه سطح كالبدي، اجتماعي ‌فرهنگي و ذهني دارد. در بين اين الزامات، ذهنيت مردم از مكان زندگي‌شان از مهم‌ترين مصالح، براي شكل‌دهي به يك مكان تاب‌آور است. در واقع، اين ذهنيت است كه مكاني را كه با مجموعه‌اي از چالش‌هاي كالبدي، فرهنگي و اجتماعي دست به گريبان است، تبديل به خانه مي‌كند. آن‌گونه كه ادبيات نظري پيشنهاد مي‌دهد حس تعلق و حس مكان، دو كيفيت ذهني هستند كه تاب‌آوري مكان را ارتقا مي‌دهند. اين پژوهش به دنبال آزمون اين موارد در يكي از همسايگي‌هاي محدوده تاريخي عودلاجان است كه با وجود چالش‌هاي اجتماعي و فرهنگي روزمره، عده‌اي از ساكنين قديمي همچنان آن را خانه خود مي‌دانند. از طريق بررسي ذهنيت اين افراد و تحليل تجربه زيسته آن‌ها از اين همسايگي، روشن شد كه عوامل ذهني ديگري نيز به تاب‌آوري اين اجتماعات ياري مي‌رسانند. اين پژوهش در تلاش براي پاسخ دادن به سؤالي ‌است كه حول چگونگي مواجهه با بافت تاريخي عودلاجان شكل گرفته است و به نظر مي‌رسد مدت‌هاست بي‌جواب مانده است؛ محدوده‌اي كه به نظر مي‌رسد با وجود تمام تلاش‌هاي طراحي، برنامه‌ريزي و مديريت شهري، حدود سي سال است كه در پشت سر گذاشتن بحران‌هاي هرروزه‌اش چندان موفق نبوده است. از اين گذشته، بدنه ادبيات نظري داخلي نيز، كمتر به موضوع تاب‌آوري مكان و الزامات آن، پرداخته است و فراهم نمودن زمينه‌اي براي شروع پژوهش‌هايي با دغدغه‌هايي در باب اين موضوع مي‌تواند داراي اهميت باشد