بانكداري اجتماعي آب ، بازتعريف رژيم هاي حكمراني آب

Social Water Banking, A reframing of water governance regimes

مديريت حل مسائل آب ايران همواره در تسلسل «دستور و كنترل» گرفتار بوده‌اند. آنچه مشخص است اين رويكرد با عملكردهاي متفاوت نتوانسته پايداري اجتماعي و اكولوژيكي را در پيكره‌هاي آبي كشور ايجاد كند. نشانه اين ناپايداري‌ها وقوع و تشديد تضادهاي سياسي-اجتماعي-اقتصادي بر سر منابع آب است. در راستاي تلاش‌هاي جهاني براي گذر و فائق آمدن بر مسائل حكمراني آمرانه (دستوري- كنترلي)، اعتباربخشي به حضور نهادهاي اجتماعي در تصميم‌گيري‌ها در سطوح حكمراني مختلف يكي از چالش‌هاي اساسي محسوب مي‌گردد. اين مقاله ضمن پرسش از چرايي حركت از شيوه حكمراني دستوري به شيوه حكمراني چند سطحي با استفاده از تئوري «عمل»، عمل اجتماعي مديريت آب را تبيين و ساختار اين ابزار را در جهت رسيدن به امنيت آبي پايدار استدلال مي‌كند. سپس با ذكر مثال‌هايي از مشاركت موفق و ناموفق در مديريت آب، «بانكداري اجتماعي آب» را به عنوان يك ابزار در اعتباربخشي فوق مطرح و به تبيين مفهوم بانكداري اجتماعي آب مي‌پردازد.

Iran's water management has been involved in the "command and control" chain. What is clear is that this approach has failed to produce social and ecological reliability in the country's water bodies with different functions. The sign of these instabilities is the occurrence and intensification of socio-economic conflicts over water usage and access. In line with global efforts to overcome and overcome imperative imperial governance issues, validating the presence of social institutions in decision-making at governance levels is a serious challenge. This paper, while questioning the implications of the nature of the rule of command for multilevel governance, using the theory of "practice", will explain the social management of water-management-practice and articulates this tool in pursuit of sustainable water security. Then, with an example of successful and gives credit to Water Banking as a social practice as well. It is considered as a tool to show the meaning of social water banking and water management as a social practice at the same time