چيستي معنا و زيبايي در انديشه و شعر ادونيس از منظر مباني هرمنوتيك فلسفي

چيستي معنا و زيبايي از مقوله هاي چالش برانگيز پس از پيدايش شعر نو عربي است كه بخش قابل توجهي از پژوهش هاي ادبي را به خود اختصاص داده است. در گستره شعر و نقد معاصر عربي، ادونيس يكي از نام آورترين شخصيت هاي ادبي معاصر عرب به شمار مي‌آيد كه به نظريه‌پردازي در اين زمينه پرداخته است. وي معنا و زيبايي را ضمن موضوعاتي چون مفهوم شعر، تعهد، پيچيدگي، سنت و نوآوري در نوشته هاي خود مطرح نموده است و در اين راه معنا را با خاصيتي هرمنوتيكي و بر محور پويايي دنبال نموده است. اين نوشتار در پي آن است تا چيستي معنا را از ديدگاه اين شخصيت اثرگذار تحليل نمايد تا از اين منظر بخشي از گفتمان حاكم بر چالش معنا در عرصه شعر نو عربي آشكار گردد. ادونيس در باب معنا و زيبايي و پيوند آن با تعهد بر فرديت شاعر تأكيد دارد و ماهيت  شعر در انديشه او با نوعي ابهام و پيچيدگي همراه شده است و در نتيجه چيستي شعر و مفهوم آن در نگاه ادونيس بيشتر جنبه فلسفي به خود گرفته است. در اين راه با به‌كارگيري رويكرد هرمنوتيك فلسفي مواردي چون تاريخمندي، اطلاق، پويايي و معناداري در انديشه و شعر او حضور پويا دارند و عناصري چون وزن و قافيه و صور بياني معيار كارآمدي براي تحليل در انديشه و شعر او نيستند. رويكرد هرمنوتيك فلسفي مي تواند عياري باشد براي سنجش زيبايي در معنا كه از جمله مباحث مهم در بلاغت جديد است و از اين منظر بايد گفت زيبايي در انديشه و شعر ادونيس را بايد در معنا و هويت معنايي اشعار او جستجو نمود.