روند توسعة سياسي در ايران از سال 1368 تاكنون براساس رويكرد آمارتيا كومار سن

توسعه به‌مثابه آزادي از ديدگاه آمارتيا سن و توسعة سياسي كه در آن نقش جامعه و وظيفه دولت در يك رويه تكميلي دوسويه به‌عنوان هدف توسعه است، موضوع اصلي پژوهش است. آمارتيا سن از يكسو با اشاره به نقش جامعه به احزاب و نشريات بدون سانسور و از سوي ديگر، متأثر از ارسطو بر جايگاه دولت به‌عنوان نهادي حمايتگر به تعامل و جهان‌گرايي به‌عنوان سنجه‌هاي توسعة سياسي تأكيد دارد. اين نگاه دوسويه آمارتيا سن مبتني بر شهروندي فعال و نقد دولت بي‌طرف چارچوب روشي مقاله را در مسير اجتماع‌گرايي قرار داده است. مسئله اصلي پژوهش بررسي توسعة سياسي از دولت هاشمي تاكنون بر اساس سنجه‌هاي آمارتيا سن يعني احزاب، تضمين شفافيت و دولت است و در پاسخ به سؤال روند توسعة سياسي در ايران از منظر سن چگونه بوده است؟ فرضيه بيانگر آن است كه سنجه‌هاي توسعة سياسي موردنظر آمارتيا سن در مورد ايران از ارتباط تكميلي و پيوسته برخوردار نبوده، لذا توسعة سياسي به مفهوم گسترش آزادي‌هاي اساسي كه جامعه از آن برخوردار شود، صورت تحقق كامل به خود نگرفته است. اين پژوهش با روش تاريخي، تحليلي به موضوع پرداخته است.

this article has no abstract