عنوان مقاله :
زمينه فرهنگي و ادبي منع تدوين حديث در دو سده نخست هجري
عنوان به زبان ديگر :
Cultural and literary grounds for prohibition of codification of hadith during the first couple of centuries AH
پديد آورندگان :
عزيزي محمدرضا دانشگاه بيرجند
كليدواژه :
منع تدوين حديث , سنت روايي و شعر , ارزش اجتماعي
چكيده فارسي :
بررسي منع كتابت حديث به مثابه يك ارزش اجتماعي و تشريح زمينه ادبي و فرهنگي آن، مساله پژوهش حاضر است و تبيين اصالت و مرجعيت زبان در جامعه آن روز عرب و پيوند آن با منع تدوين حديث از اهداف اين مقاله است. وقتي اشراف و بزرگان، كتابت را مايه شرمساري قلمداد ميكردند و اين وظيفه تا مدتها بر دوش موالي بود، طبيعي است كه به كتاب و كتابت نيز اعتماد نكنند و نقل شفاهي عرب هم طولاني گردد. سير كتابت در فرهنگ عرب نشان ميدهد صحابه و تابعين به شدت در برابر ثبت و تدوين حديث، جبهه گيري ميكردند، اما نسلهاي بعد با فراهم شدن زمينه اجتماعي، فني و گسترده شدن علوم، در آغاز به نوشتن كتابهاي امالي و سپس تصنيف و تاليف پرداختند. روش تحقيق در اين مقاله، توصيفي _ تحليلي و رويكرد كيفي، تحليل گفتمان خواهد بود.
چكيده لاتين :
Investigation of prohibition of codification of hadith in the manner of a social value and the explanation of its literary and cultural grounds, constitute the problem of the present research. Likewise, the explanation of the authenticity and authority of language in then Arabian society and its connection with prohibition of codification of hadith are among the goals of his article. When the notables and people of distinction considered the writing as a cause of embarrassment so that this task had been for long a duty of the freedmen (mawālī), it is quite natural that the (compilation of) book and the act of writing would not be relied on, and that the period of verbal transmission by the Arabs lasted long. The trend of writing in the Arabian culture shows that the companions and the successors seriously opposed the recording and codification of hadiths. However, the next generations, after the social and technical ground was prepared and the branches of knowledge were spread, began at first to write the books of dictations (al-amālī) and then engaged with authoring and compilation. The method of research applied in this article is a prescriptive-analytical one and its qualitative approach is dialog analysis.
