مناسبات سلاطين و فقها در دوره ي مملوكان مصر

فرماندهان ترك، دو سلسله از سلطنت مملوكي را پديد آوردند و به عنوان رهبران نظام سياسي فاقد مشروعيت، براي كسب اعتبار از نهاد دين و نخبگان مذهبي بهره بردند. اين مقاله با رويكرد تاريخي-تحليلي در پي پاسخ به پرسش چگونگي و چرايي ارتباط سلاطين مملوكي و فقيهان برآمده، تا نشان دهد كه حاكميت و فقها در راستاي مقاصدي كه داشتند، ارتباطي دو سويه برقرار كردند. با مطالعه منابع اين دوره چنين برداشت مي گردد كه، سلاطين مملوكي جهت كسب مشروعيت سياسي و ديني از ارتباط با فقها بهره بردند. در اين راستا، آنها خلافت عباسي را احيا كردند و به عنوان حاميان خلافت و مسلمين، از اصل جهاد كمك گرفتند. حمايت از ايدئولوژي اهل سنت و جلب نظر نخبگان ديني عامل ديگري بود كه مماليك از آن استفاده كردند. . نخبگان مذهبي نيز از حمايت دولت استفاده درون و برون گروهي كردند تا به مقاصد سياسي، اجتماعي، اقتصادي و مذهبي خود برسند . در نتيجه، ارتباط دوسويه اين دو نهاد سبب پايداري قدرت مماليك در برابر توطئه هاي داخلي و خارجي شد و علما علاوه بر دستيابي به موارد بالا، به منزلت اجتماعي نيز دست يافتند.