سنجش احساس امنيت در بافت محلات شهري با استفاده از مدل كوپراس(مطالعه موردي: شهر اهواز)

امنيت مفهومي اجتماعي است و كاربرد آن نيز به گونه اي مرتبط با جوامع شهري معني پيدا مي كند. بدون احساس امنيت، هيچ فضاي شهري عرصه حضور و تعاملات اجتماعي شهروندان نخواهد بود. بر حسب رويكرد جامعه شناسي امنيت، نمي توان امنيت را به تنهايي به عنوان يك وضعيت بدون ارتباط با عوامل اجتماعي آن تحليل كرد. در نتيجه اين مطالعه درصدد است، ميزان امنيت شهري در محلات منتخب شهر اهواز را مورد بررسي و راه كارهايي به منظور حذف عوامل ناامني در محلات ارائه دهد. روش تحقيق توصيفي تحليلي است. در اين پژوهش پس از بررسي مباني نظري مرتبط، مؤلفه هاي «كاربري اراضي، كيفيت معابر، آسايش محيطي، حمل و نقل عمومي و احساس آشفتگي محيطي» به عنوان شاخص هاي منظر شهري بر اساس سنجش احساس امنيت شهروندان عمومي به دست آمد. سپس با توزيع 10 پرسشنامه در ميان متخصصان، داده هاي مورد نظر جمع آوري و در ادامه با روش آنتروپي به ارزيابي شاخص هاي امنيت پرداخته شده و سپس براي تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از مدل كوپراس به رتبه بندي محلات منتخب در مناطق شهر اهواز پرداخته شد. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه بر اساس شاخص هاي ارزيابي، در قسمت غربي اهواز در منطقه 2 محله اي بسيار زنده و پويا است وضعيت مناسبي دارد و برخوردارترين محلۀ شهر اهواز است و در مقابل، در قسمت مركزي شهر اهواز، از محلات منطقه 1 و همچنين در قسمت غربي اهواز، از محلات منطقه 6 وضعيت نامطلوبي به لحاظ امنيت شهري حكمفرما است و محروم ترين محله ها از لحاظ شاخص هاي احساس امنيت مي باشند