سنجش و ارزيابي مولفه هاي موثر بر ارتقاي ميزان احساس امنيت در بافت هاي ناكارآمد شهري (نمونه موردي: منطقه 14 شهر تهران)

امنيت به واسطه در برگيري آرامش و آسايش شهروندان در محيط هاي شهري يكي از شاخص هاي مهم كيفيت زندگي و مورد توجه برنامه ريزان و شهرسازان مي باشد. از اين رو امروزه برنامه ريزان شهري بر ضرورت توسعه اي پافشاري مي كنند كه تمام ابعاد زندگي شهروندان را دربرگيرد؛ آنها چنين توسعه اي را پايدار و در شأن بشر مي دانند. يكي از ابعاد اين توسعه پايدار، برخورداري افراد به محيط مسكوني مطلوب مي باشد كه امنيتشان تامين گردد. ارتقا حس امنيت افراد موجب بهبود وضعيت محيط و كاهش ناهنجاري ها مي گردد. اين پژوهش از نوع توصيفي – تحليلي مي باشد كه در تبيين ادبيات و پيشينه تحقيق و ارائه مدل از مطالعات كتابخانه اي بهره برده شده است و با توجه به تعيين حجم نمونه، تعداد 383 پرسشنامه تهيه شده است و تجزيه و تحليل داده ها نيز با روش آزمون ضريب همبستگي پيرسون و نرم افزار SPSS مي باشد. نتايج حاصل از اين تحقيق حاكي از آن است، امنيت ساكنين تا حدودي تامين است و از اين لحاظ منطقه مورد مطالعه در شرايط متوسط (0.416 سطح پايداري) است، ولي احساس امنيت بايد به طور كامل ايجاد شود. همچنين بالاترين احساس امنيت ساكنين دربين مولفه هاي مورد مطالعه، مولفه تنها بودن در روز در خانه مي باشد