تحليل نقش كيفيت محيطي فضاهاي آموزشي در بهره‌وري دانشجويان هنرهاي نمايشي: ( مطالعه موردي رشته تئاتر)

هنر بطوركلي به فرآيندهاي انسان ساخت تلقي مي گردد كه بر عواطف، احساسات و هوش انساني اثر مستقيم گذاشته و منجر به خلق يك معنا يا مفهوم مي‌شوند. هنرهاي نمايشي در واقع عميق ترين اهداف ذهني هنرمند را ارائه كرده، با گذشت زمان اشكال تازه اي به خود مي گيرد. همراه با اين تحولات، مكان آن ها نيز، نيازمند فضاهايي درخور ذات پوياي آنها مي باشد. در اين ميان هنر تئاتر، مدتهاست انگيزه ها و منابع حياتي خود را از دست داده و به صورت نيمه جان در آمده است، و هرگز جز در داخل دانشگاه ها و در ميان جزوه هاي درسي دانشجويان همچون فعاليت سازمان يافته و منضبطي معرفي نشده است. براي بهره گيري از اين هنر ارزنده، وجود فضايي براي آموزش و پرورش دانشجويان به صورت حرفه اي و در كنار آن، ايجاد بستر تهيه و ساخت كليه وسايل و ضمايم آثار حرفه اي و نيمه-حرفه اي با زمينه هاي فرهنگي و دانشگاهي الزامي مي نمايد. در اين مقاله، تحليل نقش كيفيت محيطي فضاهاي آموزشي در بهره وري دانشجويان هنرهاي نمايشي و بطور خاص موردرشته تئاتر مطالعه قرار گرفته است روش تحقيق مبتني رويكرد توصيفي – تحليلي است و گردآوري اطلاعات به روش كتابخانه اي، ميداني، مشاهده مي باشد. تجزيه و تحليل نتايج از طريق مقايسه انواع دانشكده هاي هنرهاي نمايشي داخلي و خارجي به عنوان نمونه موردي استفاده شده است. مي توان نتيجه گرفت هرچه فضا آماده تر باشد دانشجويان خلاق تر و فعال تر خواهند بود. هدف مطالعه توجه به مسائل بيان شده و طبق اطلاعات بدست آمده تلاش شد، زمينه هاي مناسبي جهت افزايش كيفي و كمي سطح علمي دانشجويان بطوريكه ايشان را در كوران آموزشي قرار دهد و در ضمن بستري براي ارتقاء سطح هنرهاي نمايشي به وجود آورد. در پايان منجر به طراحي دانشكده تئاتر و هنرهاي نمايشي با رعايت استانداردها و توجه به عملكردها شد كه طرح معماري به عنوان ثمره مطالعه ارائه گرديده است