ارايه چارچوب تحليلي و الزامات بهسازي شهرگستر براي سكونتگاه هاي غير رسمي در ايران، الزامات قانوني و راهكارهاي حقوقي تحقق آن

سكونتگاههاي غيررسمي از چهره هاي بارز فقر، نابرابري و محروميت در شهرها هستند. يكي از راه حلها براي بهبود شرايط زندگي اين سكونتگاهها، بهسازي است. از جديد ترين رويكردها در اين زمينه، رويكرد بهسازي شهر–گستر سكونتگاه غير رسمي است. هدف تحقيق حاضر ارائه چارچوبي تحليلي جهت كاربرد رويكرد مذكور در نظام مديريت و برنامه ريزي شهرها است. روش تحقيق، توصيفي- تحليلي است. براي ارائه چارچوب تحليلي مناسب، از استنتاج قياسي استفاده شده است. رويكرد بهسازي شهر–گستر سه پايه كليدي دارد كه شامل خيابان، مشاركت و بعد فضايي مي شود. همچنين، اين رويكرد داراي مزايايي چون مقياس (شهر – گستر)، هم افزايي، جامعيت و پاسخدهي مي باشد. هدف اصلي آن يكپارچه سازي ابعاد اقتصادي، اجتماعي، حقوقي و كالبدي سكونتگاههاي غيررسمي در نظام مديريت و برنامه ريزي شهري رسمي است. از مهمترين راهبردهاي رويكرد مذكور، راهبرد خيابان محور است. اين راهبرد شامل شش حوزه اصلي مديريت و برنامه ريزي شهري، اقتصاد شهري، زيرساخت هاي پايه، امنيت تصرف (زمين و مسكن)، حكمروايي، قانونگذاري و مشاركت، و رويكرد حق محور است كه چارچوب تحليلي پژوهش حاضر نيز مبتني بر اين پنج حوزه ارائه شده است. در نهايت، مهمترين الزامات قانوني رويكرد مذكور براي بهسازي سكونتگاههاي غيررسمي كشور تشريح شده است.