تجزيه و تحليل كيفيت سكونت در مجتمع هاي مسكوني شهري از طريق مؤلفه هاي زمينه گرايي (نمونه موردي: شهر اردبيل)

اصول و معيارهاي مربوط به كيفيت محيط و ارتباط اين كيفيت با زمينه‌هاي فرهنگي، تاريخي و اجتماعي آن در طراحي مجتمع‌هاي مسكوني ناديده گرفته‌ مي‌شود و همين مسأله، سبب كاهش ميزان رضايتمندي ساكنان از مجتمع‌ها مي‌شود. لذا پژوهش حاضر با هدف ارتقاء كيفيت مجتمع‌هاي مسكوني اردبيل از طريق مؤلفه هاي زمينه گرايي به روش توصيفي تحليلي با استفاده از ابزار پرسشنامه به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي انجام گرفته‌است. نتايج يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه ارتباط خطي بين مؤلفه‌هاي زمينه‌گرايي و كيفيت سكونت مجتمع‌هاي مسكوني برقرار است. از نظر تأثيرگذاري، مؤلفه كيفيت زمينه‌اي و مؤلفه شرايط بيروني واحدها به ترتيب بيشترين تأثير را بر كيفيت مجتمع‌هاي مسكوني و كيفيت واحدهاي مجتمع هاي مسكوني اردبيل دارا است. از بين مؤلفه‌هاي زمينه‌گرايي نيز، زمينه طبيعي (بويژه بعد احترام به طبيعت و محيط زيست) بيشترين اثرگذاري را بر كيفيت سكونت مجتمع‌هاي مسكوني اردبيل دارد. بنابراين براي ارتقاء كيفيت سكونت در مجتمع‌هاي مسكوني لازم است برنامه‌ريزان و طراحان معماري و شهري علاوه بر توجه به كيفيت زمينه‌اي مجتمع‌ها و نيز شرايط بيروني واحدهاي مسكوني، به زمينه طبيعي شامل احترام به طبيعت و حفاظت از محيط زيست توجه و تأكيد بيشتري داشته باشند.