بازآفريني منظر طبيعي-تاريخي زيرساخت‌هاي سبز شهري بر اساس دو مدل پيوستگي و جاذبه، نمونه موردمطالعه منطقه 3 اصفهان

كلان‌شهرهاي كنوني فاصله زيادي با شاخص‌هاي پايداري دارند و توازني در بين شبكه‌هاي شهري و شبكه‌هاي اكولوژيك آن‌ها مشاهده نمي‌شود و با پيشرفت بافت‌هاي شهري بر الگوهاي طبيعي آسيب‌پذير، نياز به وجود طبيعت، بيشتر نمايان مي‌گردد. در پژوهش‌هاي پيشين با ديدگاه‌هاي صرفاً محيطي يا مدل‌هاي كيفي يا كمي هركدام به‌صورت جداگانه، به برنامه‌ريزي زيرساخت‌هاي سبز پرداخته‌شده است؛ در پژوهش حاضر به تلفيق دو روش كيفي و كمي AWOP MODEL و GRAVITY MODEL و تطبيق آن‌ها با استراتژي‌هاي بازآفريني مناظر طبيعي – تاريخي منطقه سه شهر اصفهان پرداخته شد. منطقه مورد نظر داراي بافت بسيار متراكم و فرسوده بوده كه داراي معضلات محيطي، اجتماعي و منظرين بسيار است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد بهترين الگوي شبكه زير ساخت هاي سبز در اين منطقه شهري كه امكان توسعه زيرساخت‌هاي سبز در آن تقريباً غير ممكن به نظر مي‌رسيد، از حاصل تركيب ماتريس سلسله مراتبي و بكمن امكان پذير است و ضمن ايجاد پايداري منجر به بازآفريني عناصر ساختاري طبيعي – تاريخي پرارزش محدوده در قالب‌هاي جديد با حفظ هويت گذشته، كه هدف پژوهش پيش رو است نيز خواهد شد. شيوهٔ مورد نظر قابل‌تعميم به منظر ساير مناطق شهر اصفهان و هم چنين شهرهاي ديگر با شرايط مشابه نمونه آزمونه خواهد بود.