احياي اكولوژيكي بافت هاي فرسوده شهري از طريق شبكه هاي فضاي سبز و باز به منظور ارتقاي سرزندگي شهري براساس تئوري گراف و مدل كشش(مطالعه موردي: منطقه 9 تهران)

بسياري از كلان شهرها با پهنه هاي وسيعي از بافت فرسوده مواجه هستند. رشد بي رويه شهر تهران در دهه هاي اخير و تغيير ساختار اكولوژي سيماي سرزمين اختلالات مهمي در فضاي سبز بافت هاي فرسوده ايجاد نموده و موجب تغيير عملكرد و برهم خوردن تعادل اكولوژيك شهر شده است. برنامه ريزان و طراحان ميتوانند با كاربست اصول اكولوژي سيماي سرزمين به تجزيه و تحليل فضاهاي سبز بپردازند و طرح هاي مناسبي براي توسعه و بهبود پيوستگي فضاي سبز بافت فرسوده ارائه كنند. در اين پژوهش از اراضي باير براي ايجاد شبكه فضاي سبز و دستيابي به سرزندگي شهري با كمك تئوري گراف، مدل كشش و استراتژيهاي طراحي اكولوژيك منطبق با ساختار بافت فرسوده منطقه 9 تهران استفاده شد. منطقه داراي بافت متراكم و فرسوده بوده و عدم پيوستگي بين لكه هاي سبز موجود در آن مشهود است. نتايج پژوهش نشان مي دهد منطقه 9، از نظر فضاهاي سبز و باز قابل دسترس، دچار كاستي شديد و اندك فضاهاي سبز موجود، فاقد پيوند اكولوژيك مي باشند و ضرورت استقرار شبكه اكولوژيكي مناسب در بافت فرسوده اين منطقه وجود دارد تا مفاهيمي مانند ظرفيت تحمل طبيعي، ظرفيت سازماندهي، پايداري اكولوژيكي كه از مهمترين اصول شبكه هاي اكولوژيك است قابل دستيابي باشند.