بررسي نقش گردشگري در كيفيت زندگي شهري مطالعه موردي: شهر تبريز

هدف اين پژوهش، تشريح نقش گردشگري بر كيفيت زندگي ساكنان شهر تبريز بر اساس مدل‌سازي معادلات ساختاري (SEM) بود كه نشان‌دهنده ارتباطات مستقيم بين تأثيرات گردشگري، قلمرو زندگي خاص و كيفيت زندگي ساكنان مي‌باشد، براي اين منظور از نرم‌افزارهاي LESREL و SPSS 22 كمك گرفته‌شده است. اين تحقيق بر مبناي نوع پژوهش، كاربردي و روش پژوهش توصيفي و تحليلي است. در اين تحقيق جمع‌آوري داده‌ها از طريق توزيع پرسشنامه و مطالعات كتابخانه‌اي انجام‌گرفته است. جامعه آماري اين تحقيق، عموم مردم محلي بالاي 15 سال شهر تبريز است كه براي تعيين حجم نمونه و روش نمونه‌گيري، به ترتيب از روش تعيين حجم نمونه كوكران و نمونه‌گيري تصادفي ساده استفاده‌شده است. يافته‌هاي تحقيق، نشان از وجود رابطه معنادار و تأييد فرضيه‌هاي تأثيرات اقتصادي گردشگري روي قلمرو رفاه مادي با ضريب 0.29، تأثيرات اجتماعي گردشگري روي قلمرو اجتماع محلي با ضريب 0.31، تأثيرات فرهنگي گردشگري روي قلمرو رفاه هيجاني با ضريب 0.26، تأثيرات محيطي گردشگري روي قلمرو رفاه سلامت و امنيت با ضريب 0.46 داشت. تأثير اقتصادي گردشگري روي كيفيت كلي زندگي مثبت 0.01، و همچنين تأثير فرهنگي گردشگري روي كيفيت كلي زندگي مثبت 0.30 ارزيابي شد. تأثيرات قلمرو رفاه مادي روي كيفيت كلي زندگي مثبت 0.05، تأثيرات قلمرو رفاه هيجاني روي كيفيت كلي زندگي 0.49 و تأثيرات قلمرو رفاه سلامت و امنيت روي كيفيت كلي زندگي 0.19 برآورد شد. همچنين مدل كلي ساختار نظري فرضيه‌هاي اصلي تحقيق با ضريب مستقيم تأثيرات گردشگري روي كيفيت كلي زندگي 0.08 به دست آمد. يافته‌هاي كلي نشان داد كه رابطه مثبتي بين تأثيرات گردشگري و قلمروهاي خاص زندگي وجود دارد. بدان معني كه وقتي درك مثبت ساكنان از آثار اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و محيطي گردشگري افزايش مي‌يابد و رضايت آن‌ها از رفاه مادي، اجتماع محلي، رفاه هيجاني و سلامت و امنيت نيز افزايش مي‌يابد كه همين افزايش كيفيت كلي زندگي را تحت تأثير قرار مي‌دهد.