نقش ميانجي مبادلۀ رهبر ـ عضو در ارتقاي نوآوري فردي از رهگذر رهبري پدرسالارانه

زمينه و هدف: در عصر دانايي‌محوري نوآوري قابليتي مزيت‌ساز است و وجود سبك رهبري تسهيل‌گر از جمله مهم‌ترين پيش‌نيازهاي آن به شمار مي‌رود. پژوهش حاضر به بررسي رابطۀ بين مؤلفه‌هاي رهبري پدرسالارانه، مبادلۀ رهبر ـ عضو و نوآوري كاركنان پرداخته است. روش‌شناسي: اين پژوهش كاربردي، توصيفي، پيمايشي و از نوع همبستگي است. جامعۀ آماري آن شامل كاركنان اداره كل تربيت بدني استان اصفهان به تعداد 400 نفر بوده است كه 196 نفر از آنها به عنوان نمونه انتخاب شده‌اند. داده‌هاي گردآوري شده به وسيلۀ پرسشنامه با ساتفاده از نرم‌افزارهاي Lisrel ، Smart PLS و SPSS تجزيه و تحليل شده‌اند. يافته‌ها: رهبري خيرخواه و رهبري مقتدرانه بر مبادلۀ رهبر عضو اثرگذاري معناداري دارند، اما مبادلۀ رهبر ـ عضو بر نوآوري اثرگذار نبوده و نقش ميانجي معناداري نيز در تأثير رهبري پدرسالارانه بر نوآوري ايفا نكرده است. نتيجه‌گيري: به كارگيري سبك رهبري متناسب با ماهيت فرهنگي و الزامات سازماني مي‌تواند نوآوري مورد نياز براي بهره‌وري پايدار سازمان را ترويج و تسهيل كند.