تأثير مديريت منابع انساني مبتني بر دانش بر قابليت يادگيري سازماني: مطالعۀ نقش ميانجي سرمايۀ فكري

زمينه و هدف: حفظ مستمر قابليت يادگيري سازماني جزو پيش‌نيازهاي اساسي بهره‌وري پايدار سازمان‌هاي پيشرو به شمار مي‌رود. در اين راستا پژوهش حاضر به بررسي نقش ميانجي سرمايۀ فكري در تأثير مديريت منابع انساني مبتني بر دانش بر قابليت يادگيري سازماني پرداخته است. روش‌شناسي: روش پژوهش از نوع توصيفي همبستگي است. شركت­هاي فعال در شهرك صنعتي بوعلي همدان (216 شركت) به عنوان جامعۀ آماري اين پژوهش در نظر گرفته شد كه از ميان آنها 138 شركت با روش نمونه­گيري ساده مورد مطالعه قرار گرفتند. داده‌هاي مورد نياز با كمك پرسشنامه جمع­آوري و با استفاده از روش مدل­سازي معادلات ساختاري و رويكرد حداقل مربعات جزئي و به وسيله نرم­افزار Smart PLS2 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: هر سه مؤلفۀ سرمايۀ فكري در تأثير بين مديريت منابع انساني مبتني بر دانش بر قابليت يادگيري سازماني به عنوان متغير ميانجي نقش ايفا مي­كنند كه در اين ميان سرمايۀ انساني از بيشترين و سرمايۀ ساختاري از كمترين نقش برخوردار بوده است. نتيجه‌گيري: به‌كارگيري روش مديريت منابع انساني مبتني بر دانش در سازمان مي­تواند موجب افزايش ابعاد سرمايۀ فكري شده و به صورت غير مستقيم قابليت يادگيري سازماني را ارتقا بخشد.