جلوه هاي بديع معنوي در ديوان رفيق اصفهاني

بديع از ديدگاه زيبايي شناسي دانشي است كه با آن زيبايي هاي سخن آشكار مي شود. رفيق اصفهاني از شاعراني است كه صنايع معنوي بديعي مورد توجّه وي بوده و براي زيبايي آفريني و آراستن كلام خود در حد اعتدال از آرايه هاي بديع معنوي در شعر خود بهره برده است. نگارنده در پژوهش حاضر به شيوه‌ي توصيفي - تحليلي از ديدگاه زيبايي‌شناسي به تعيين و بررسي آرايه‌هاي بديع معنوي در ديوان رفيق اصفهاني، مي‌پردازد. پرسش اصلي پژوهش اين است كه آرايه‌هاي بديعي مهمّ به كار رفته در ديوان وي كدامند؟ با بررسي اشعار رفيق اصفهاني در مي‌يابيم كه آرايه‌هاي بديع معنوي نقش بسزايي در ايجاد تصوير‌ها و زيبايي كلام وي داشته است. وي براي بيان افكار و انديشه هاي خود علاوه بر صور خيال از ساير صنايع بديعي مانند: ايهام،‌ التفات، تجاهل العارف، تجريد، تفريق، جمع و تقسيم، تنسيق الصفات، تلميح، طباق، لف و نشر، مبالغه، مراعات النظير و... براي آراستن كلام خويش، بهره برده است.