توزيع مكاني خشكيدگي درختان بلوط ايراني با استفاده از تلفيق تكنيك هاي زمين آماري و سنجش از دور (مطالعه موردي: دشت برم، استان فارس)

جنگل هاي زاگرس از جمله مناطق مهم و با ارزش منابع طبيعي ايران هستند كه با توجه به خشكيدگي هاي درختان در سال هاي اخير بررسي، مديريت و احياي اين درختان داراي اهميت است. هدف از تحقيق، تهيه نقشه پراكنش مكاني خشكيدگي درختان بلوط ايراني (Quercus brantii Lindl)، تجزيه وتحليل، تشريح پراكنش مكاني با استفاده از تلفيق تكنيك زمين آمار و سنجش از دور در دشت‌برم استان فارس است. ابتدا تصوير ماهواره اي RapidEye با طبقه بندي نظارن شده به روش حداكثر احتمال به دوطبقه درختان سالم و خشكيده طبقه بندي شد. صحت كلي و ضريب كاپا به ترتيب 80 و 73 درصد به دست آمد. درصد خشكيدگي در قطعه نمونه هايي دايره اي شكل به مساحت 2000 مترمربع (با شعاع 25.24 متر) بر اساس شبكه اي به ابعاد 300 × 300 متر با روش منظم –تصادفي جمع آوري شد. پس از تهيه نقشه نقطه اي درصد خشكيدگي تصوير طبقه‌بندي‌شده از روش هاي درون يابي كريجينگ ساده، معمولي، و عام تعيين شد كه با استفاده از سه مدل نمائي، كروي و گوسي ارزيابي شدند. پس از ارزيابي داده ها با استفاده از نتايج ارزيابي متقابل، دقيق‌ترين برازش را روش كريجينگ ساده با مدل نمايي نشان داد (ميانگين خطاي برآورد 0.023). نقشه خشكيدگي در طبقه هاي صفر تا 10، 10-20،  20-30، 30-40 و 40، درصد ترسيم شد. بيشترين سطح خشكيدگي به طبقه 20% تا 30% با 493.9 هكتار، (36.37%) و كمترين به طبقه صفرتا 10% با 70.46 هكتار (5.20%) تعلق داشت. نتايج نشان داد با استفاده از زمين آمار و سنجش از دور مي توان پراكنش مكاني خشكيدگي بلوط ايراني در منطقه موردمطالعه را در قالب نقشه ارائه داد و كانون خشكيدگي را شناسايي كرد.