چگونگي كاربرد هندسه و تفكيك فضا در معماري پيش از تاريخ ايران

رياضيات و هندسه دانشي هستند كه انسان براي كشف روابط بين پديده ها و همچنين نظم دهي به محيط و فضاي پيرامون خود به آن دست يافته و آن را توسعه داده است. طراحي فضاهاي معماري و شهري يكي از عرصه هاي مهمي بود كه بازتاب كاربرد رياضيات و هندسه در روند شكل گيري آن را مي توان به خوبي مشاهده كرد. هدف اين تحقيق، شناخت اين فرايند از طريق بررسي برخي از سكونتگاه هاي پيش از تاريخ است. پرسش اصلي تحقيق اين است كه بين چگونگي طرح فضاهاي معماري و شهري و پيشرفت هاي فني در سكونتگاه هاي نخستين چه ارتباطي وجود دارد؟ روش تحقيق توصيفي تحليلي و مقايسه اي بوده و گردآوري داده ها به روش اسنادي و در چند مورد به صورت ميداني صورت گرفته است. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه در طرح خانه ها و شبكه ارتباطات شهري در سكونتگاه هاي كهن از خط ها و سطح هاي غير مستقيم و غير هندسي استفاده مي شد، طرح هايي كه به شكل غار بي شباهت نبوده، اما با توسعه دانش و فنون گوناگون در جامعه هاي انساني، كاربرد خط راست و شكل هاي هندسي در طراحي فضاهاي معماري و شهري گسترش يافت و نوعي نظام پيمون بندي(مدولار) بر اساس رياضيات و هندسه توسعه يافت و به مرور زمان تفكيك فضاها و فعاليت هاي معماري و شهري در بافت شهري و فضاي معماري ديده مي شود. كه نمونه عالي آن در هگمتانه ديده مي شود.