سلوك معنوي در قرآن

با وجود اختلاف در تعاريفي كه متخصصان از معنويت داشته‌اند، اكثر اين تعريف‌ها در اين خصوصيت توافق دارند كه معنويت يك سبك رفتاري است كه همۀ زندگي شخص را در مسير ارتباط با يك امر قدسي جهت مي‌دهد. با مرور تمام قرآن و روش كدگذاري و نظم‌دهي مفهوميِ آيات آن مي‌يابيم كه نزديك‌ترين محتواي قرآني به اين خصوصيت، تقرب جستن و تلاش براي نزديك شدن به خداوند به عنوان رفتاري نسبتاً پايدار در زندگي است. بنابراين معنويت قرآني در واقع، سلوكي با ويژگي‌هاي خاص است. مبناي روان‌شناختيِ اين سلوك اميد داشتن به خدا و آخرت، و مقصد آن، خدايي با جميع صفاتي است كه هر كدام به نحوي مشوق اين سلوك هستند. چيستي، مبنا و مقصد معنويت در قرآن، هستۀ مركزي آن هستند. قرآن ملازمات و موانع اين سلوك و نيز پيامدهاي آن را كه در واقع برآوردن نيازهاي بنياني انسان هستند، بيان كرده است.