طراحي سطح‌بندي آموزشي و محتوايي براي آموزش زبان فارسي به غير ايرانيان

در ﭘﯿﺸﯿﻨﮥ آﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮاﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺷﺎﻫﺪ اﯾﻦ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻮر داراي ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ اﻫﻤﯿﺖ ﺑـﻮده و ﺑﺮ ﺧﻼف ﺳﯿﺮ ﺗﮑﻮﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي درﺳﯽ، ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﯿـﺰ داراي ﺑﯿﺸـﺘﺮﯾﻦ اﻫﻤﯿـﺖ اﺳـﺖ. ﻣـﺎداﻣﯽﮐـﻪ دﺳﺘﻮر ﻣﺤﻮرآﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺤﺚ ﺳﻄﺢﺑﻨﺪي آﻣـﻮزش زﺑـﺎن ﭘﯿﭽﯿـﺪﮔﯽ ﺧﺎﺻـﯽ اﯾﺠـﺎد ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ؛ زﯾﺮا ﺳﻄﺢﺑﻨﺪي ﻣﺤﺘﻮاي دﺳﺘﻮري ﺗﺎﺑﻊ ﻧﯿﺎزﻫﺎي ﺻﻮري و ﻏﯿـﺮ ارﺗﺒـﺎﻃﯽ اﺳـﺖ و اﺳﺎﺳـﺎً در ﺳﻄﺢﺑﻨﺪي آﻣﻮزش زﺑﺎن ﺗﻮﺟﻪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﻪﻧﯿﺎزﻫﺎي ارﺗﺒﺎﻃﯽ زﺑﺎن آﻣﻮز ﻧﻤﯽﺷﻮد، اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﺒﻢ زﺑـﺎن ﻓﺎرﺳﯽ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ رﺳﺎﻧﮥ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﮐﺎراﻣﺪ و ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻧﯿﺎز ﻓﺎرﺳﯽآﻣﻮزان ﺧﺎرﺟﯽ آﻣﻮزش دﻫـﯿﻢ، ﭼﺎره اي ﻧﺪارﯾﻢ ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻄﺢﺑﻨﺪي ﻣﺤﺘﻮاي آﻣﻮزﺷﯽ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ. ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﯿﺶ از 200 ﻋﻨﻮان ﮐﺘـﺎب آﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮاﯾﺮاﻧﯿﺎن ﻧﺸﺎن ﻣـﯽدﻫـﺪ ﮐـﻪ ﻣﺆﻟﻔـﺎن اﯾـﻦ ﮐﺘـﺎب ﻫـﺎ ﻣﻌﯿـﺎر روﺷـﻨﯽ ﺑـﺮاي ﺳﻄﺢﺑﻨﺪي ﻣﺤﺘﻮاي آﻣﻮزﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ. ﺑﻪ ﺑﯿﺎن دﯾﮕﺮ، در ﺣﺎل ﺣﺎﺿـر، ﻫـﯿﭻ ﻣﻌﯿـﺎري ﺑـﺮاي ﺗﻌﺮﯾـﻒ ﺳﻄﻮح آﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺗﺎ ﻫﺮ ﻣﺆﻟﻔﯽ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎي ﺗﺠﺮﺑـﻪ و ﺗﻌﺮﯾـﻒ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻄﺢﺑﻨﺪي ﻣﺤﺘﻮاي آﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﭙﺮدازد. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺗﻼﺷﯽ اﺳﺖ ﺑـﺮاي ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻋﻠﻤﯽ ﺳﻄﻮح آﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ در ﻫﺮ ﭼﻬـﺎر ﻣﻬـﺎرت ارﺗﺒـﺎﻃﯽ ﮔـﻮش دادن، ﮔﻔـﺖ وﮔـﻮ، ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ. در اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ، ﭘﺲ از ﻣﻌﺮﻓـﯽ ﺳـﻄﻮح اﺳـﺘﺎﻧﺪارد آﻣـﻮزش زﺑـﺎن دوم/ﺧـﺎرﺟﯽ، ﺗﻼش ﻣﯽﺷﻮد اﯾﻦ ﺳﻄﻮح ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﺤﺘﻮاي زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎزﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷـﻮد؛ ﺑـﻪ ﮔﻮﻧـﻪ اي ﮐـﻪ ﻋﻨﺎﺻـﺮ دﺳﺘﻮري، ﻧﻘﺸﯽ، ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ و ﻣﻬﺎرتﻫﺎي ﻣﻮرد ﺗﺪرﯾﺲ در ﯾﮏ از ﺳﻄﻮح ﻣﺒﺘﺪي، ﻣﯿﺎﻧﯽ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﮥ زﺑـﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﻣﻌﯿﻦ ﺷﻮد.