مقايسه احساس امنيت اجتماعي زنان در شهر تهران

مقدمه: امروزه با توجه به رواج ناامني‌هاي اجتماعي در شهرها، مطالعه موضوع امنيت اجتماعي و عوامل مرتبط با آن، به‎ويژه در بين زنان، از اهميت شاياني برخوردار است. با توجه به اهميت احساس امنيت در بين زنان، اين پژوهش به دنبال بررسي احساس امنيت و تعيين عوامل مؤثر بر آن مي‎باشد. روش: پژوهش حاضر از نوع تحقيقات پيمايشي است كه به صورت مقطعي در بين زنان شهر تهران انجام شد. جمعيت مورد مطالعه 800 نفر از زنان ساكن در مناطق مختلف شهر تهران (مناطق 1، 2، 3، 4، 5، 6، 7، 8، 15، 16، 17، 18، 19، 20 و 22) بود كه به‎وسيله فن نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب و از آنان درخواست شد كه پرسشنامه‌هاي پژوهش را تكميل كنند. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون‌هاي t گروه‌هاي مستقل، همبستگي پيرسون و تحليل واريانس استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه احساس امنيت زنان در كل و در چهار بعد ذكر شده در مناطق شمالي شهر بيشتر از زنان مناطق جنوبي در شهر تهران بود. همچنين، بين شرايط اقتصادي، عملكرد دستگاه‌هاي امنيتي، شبكه روابط اجتماعي، فقدان سرپرست، سن، وضعيت تأهل و وضعيت اقتصادي رابطه معنادار وجود داشته، ولي وضعيت اشتغال زنان و ميزان تحصيلات آنان با احساس امنيت رابطه معناداري نشان نداد. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش نشان داد كه امنيت زنان در شهر تهران از وضعيت بهينه‌اي برخوردار نيست و اين نتايج با نظريات جامعه‌شناسي انطباق دارد؛ بنابراين، فضاي شهري و عوامل افزاينده و عوامل كاهنده امنيت و تهديدات آنها بر نحوه نگرش زنان بر مقوله امنيت اثر قابل‎توجهي دارند؛ بنابراين، براي ايجاد تغييرات در احساس امنيت زنان، بايد راهبرد‌هاي متفاوتي از سوي مسئولين و متوليان امنيت در نظر گرفته شود.