فلسفۀ ارتباطات بر اساس حكمت متعاليه

مفهوم ارتباطات انساني هرچند به لحاظ عرفي، عيان و بديهي مي‌نمايد ولي در تحليل فلسفي، حدود و ثغور آن به سادگي ترسيم نشده است. در اين نوشتارتلاش شد، مفهوم ارتباطات انساني از منظر فلسفي و اصول حكمت متعاليه مورد بررسي قرار گيرد و از آنجا كه فلسفه ارتباطات به عنوان يك فلسفۀ مضاف به صورت مستقيم در دستگاه فلسفي صدرا تشريح نشده است، اصول اساسي توجيه كنندۀ ارتباطات انساني شامل؛ اضافۀ اشراقي، حركت جوهري، تكوين هويت، امكان فقري، آزادي انسان، وجود رابط و مستقل، علّيت و ارتباط ايجادي، قائدۀ بسيط الحقيقه شناسايي و تبيين گرديد، نتايج حاصل نشان مي‌دهد كه انسان داراي وجودي مستقل نيست، بلكه در ربط مستقيم با واجب الوجود، هم در مرحلۀ حدوث و هم در مرحلۀ بقاء قرار دارد و نسبت آدمي با وجود واجب، نسبت و ربط وجودي است اين نسبت و ربط وجودي كه دال بر فقر ذاتي انسان دارد، شبكه اي از روابط و نسبت ها را شكل مي دهد كه تا حد زيادي زمينه ساز تكوين هويت و رشد وجودي انسان‌هاست.