تحليل تقابل آمريكا با انقلاب اسلامي در عصر جهاني شدن از منظر هرمنوتيك روشي

جهاني شدن، مظهر دوره اي از دگرگوني و تحولات اساسي در زندگي انسان هاست كه بر همه عرصه هاي اجتماعي و با ابعاد متفاوت تاثير گذاشته است. درباره مفهوم جهاني شدن، تفسيرهاي متفاوتي وجود دارد كه منبعث از روش ها و گفتمان هاي خاصي است و نوع مواجهه كشورها و فرهنگ ها با يكديگر را ترسيم مي كند.غرب و ايالات متحده آمريكا به مثابه بازيگران كليديدر عصر جهاني شدن، برمبناي نگرش منحصر به فردي كه به اين مفهوم دارند، مي كوشند تفسير معين و مشخصي از جهاني شدن عرضه كنند كه همه روايت هاي ديگر را به حاشيه مي برد و خود به مرجع راستي آزمايي در مواجهه با تفسيرهاي متقابل و رقيب تبديل مي شود. اين نگاه آمريكا كه با امكانات هرمنوتيك روش شناختي قابليت فهم و توضيح پيدا مي كند، به مفهوم و معناي موردنظر مؤلف(غرب) باور دارد و وجود تفسيرهاي متكثر را رد مي كند.سوال  اصلي مقاله اين است كه براساس  امكانات هرمنوتيك روشي، مباني تفسير ايالات متحده آمريكا از جهاني شدن كدام است واين تفسير چه تأثيري بر مواجهه اين كشور با انقلاب اسلامي دارد؟ فرضيه مقاله باور دارد كه «ايالات متحده آمريكا براساس سه انديشه استثناگرايي، پايان تاريخ و جنگ تمدنها، حامل تفسيري تك بعدي و معين از جهاني شدن است كه در نزد منتقدان به جهاني سازي معروف شده است. در مواجهه با اين تفسير تحميلي و سلطه جو، انقلاب اسلامي با به چالش طلبيدن آموزه هاي ليبرال سرمايه داري و آمريكا، نگرشي چند بعدي و كثرت گرايانه به جهاني شدن دارد و به تعاملي عزت مندانه و سازنده با ديگر ملت ها و فرهنگ ها مي انديشد».