معرفي و يررسي سبك شناسي مثنوي هفت لشكر

هفت لشكر در قالب مثنوي، داستاني است حماسي كه در سده‌هاي 12 و 13 (هـ .ق) سروده شده است. چون صفحه‌ آغاز و انجام آن افتاده است، اطلاعي درباره شاعر آن در دست نيست؛ گويا سراينده از مردم شبه قارّه هند بوده است. با توجه به مشخصه‌هاي سبكي و نسخه‌شناسي، اين اثر داراي ويژگي‌هاي سبك دوره صفوي است. اين مثنوي، روايت منظومي از داستاني است كه در طومارهاي نقّالي با نام «هفت‌لشكر» آمده است. بخش اعظم و قابل ملاحظه‌اي از اين مثنوي، به داستان برزو و فرزندش تمور يا تيمور كه قصد بر تخت نشاندن برزو را بجاي كيخسرو دارد، اختصاص يافته است. چنين مي‌نمايد كه شاعر در سرودن اين مثنوي، به شاهنامه فردوسي بسيار نظر داشته، اما اشعار، سست و نااستوار است و گاه وزن مختل مي‌شود. سراينده، بزم و حماسه را در صحنه‌پردازي‌هاي بزمي و رزمي بكار مي‌گيرد. مقاله حاضر به روش اسنادي و كتابخانه‌اي بر روي تنها نسخه برجا مانده از مثنوي هفت‌لشكر انجام شده و آن را از نظر سبك‌شناسي مورد بررسي قرار داده و به حيطه‌هاي سبكي اثر از جهت زباني، محتوايي و ادبي پرداخته است.