بررسي معناداري رابطۀ احساس عدالت شهروندان با چگونگي حضور در فضاهاي عمومي شهري، نمونۀ موردي: شهر شيراز

فضاي شهري، نتيجۀ برهم‌كنش فضا و اجتماع و محل تبلور زندگي اجتماعي است؛ از‌اين‌رو، ساختاري مناسب براي فهم بي‌‌عدالتي‌‌هاي اجتماعي و سنجش ميزان احساس عدالت شهروندان محسوب مي‌شود. در اين پژوهش با روش پيمايشي، معناداري رابطۀ ميزان احساس عدالت شهروندان با چگونگي حضور آنها در فضاهاي شهري بررسي شده ‌‌است. از پرسش‌نامۀ عدالت اجتماعي راسيسنسكي و فلدمن (1987) به‌منزلۀ ابزار جمع‌‌آوري اطلاعات استفاده شده ‌‌است. جامعۀ آماري همۀ شهروندان شهر شيراز است كه در فضاهاي عمومي شهري حضور داشتند و به‌نوعي از فضا‌‌هاي شهري استفاده مي‌‌كردند. با توجه به نامشخص‌بودن تعداد جامعۀ آماري و براساس فرمول كوكران، تعداد 170 نفر از جامعۀ آماري براي نمونه انتخاب شدند. روايي و پايايي پرسش‌نامه با استفاده از روش‌‌هاي اعتبار محتوا و آلفاي كرونباخ (0.73) تأييد شده ‌‌است. با توجه به توزيع‌نشدن طبيعي داده‌‌ها، از آزمون‌هاي نا‌‌پارامتريك مان ويتني و كروسكال واليس براي تحليل داده‌‌ها و از ضريب همبستگي كرامر براي بيان ميزان همبستگي متغير‌‌ها استفاده شده است. نتايج نشان مي‌‌دهند احساس عدالت اجتماعي با متغير مدت زمان حضور در فضاي شهري ارتباط ندارد؛ با اين حال ميزان احساس عدالت اجتماعي با تعداد دفعات حضور شهروندان در فضاهاي شهري ارتباط مستقيم دارد (با شدت 0.407). همچنين تعداد دفعات حضور شهروندان در فضاهاي شهري با ترجيحات آنها در زمينۀ لياقت و چگونگي به دست آوردن امكانات (با شدت 0.223) و نوع نگرش به احساس همدردي و دلسوزي به‌منزلۀ مهم‌‌ترين ارزش انساني (با شدت 0.181) ارتباط معناداري دارد. ترجيحات شهروندان در زمينۀ فقيربودن افراد به‌دليل نداشتن انگيزه و هدف در زندگي نيز با مدت زمان حضور شهروندان در فضا‌‌هاي شهري (با شدت 0.168) ارتباط دارد.