ضعف تحقيقات كمّي در پژوهش‌هاي علوم سياسي در ايران

در حوزه پژوهش علوم سياسي در ايران كمبود مطالعات ميداني و كمي به وضوح مشاهده مي شود. به خصوص اگر اين رشته را با علوم اجتماعي، علوم تربيتي و روان شناسي كه از ديگر شاخه هاي پركاربرد علوم انساني هستند مقايسه نماييم بيش از پيش به اين نتيجه مي رسيم كه ميزان مطالعات كتابخانه اي، توصيفي و غيرتجربي در اين رشته بسيار زياد است. دلايل عمده كمبود مطالعات تجربي در حوزه علم سياست عبارتند از: 1نبود حمايت هاي مادي و معنوي كافي نهادهاي علمي و دانشگاهي از پژوهشگران، 2 محرمانه بودن اطلاعات در بسياري از شاخه هاي تحقيقاتي اين رشته، 3دشواري گردآوري اطلاعات ميداني از جامعه هدف مورد نظر در پژوهش هاي سياسي، 4دشواري انطباق روش هاي پژوهش تجربي با علم سياست، 5 ضعيف بودن سرفصل هاي مربوط به روش هاي تجربي در كتب مربوط به روش تحقيق سياسي و ناقص بودن آموزش ها در اين زمينه. نگارندگان در اين پژوهش به دنبال اثبات اين فرضيه اند كه علي رغم افزايش مطالعات ميداني در علم سياست طي سالهاي اخير و استقبال نشريات علمي و پژوهشي از چاپ اين گونه پژوهش ها، هنوز تحرك كافي در زمينه تحقيقات ميداني در علوم سياسي ايجاد نشده است. آن دسته از پژوهشهاي علوم سياسي نيز كه به روش كمي انجام شده اند اكثراً در قالب طرح هاي پژوهشي و با حمايت دستگاه هاي اجرايي و ارگان هاي دولتي صورت گرفته و پس از اتمام نيز نتايج آن به دليل محرمانه بودن در اختيار ساير جويندگان علم قرار نمي گيرد. شيوه مطالعه به اين ترتيب خواهد بود كه با بررسي مقالات منتشر شده در رشته علوم سياسي نسبت پژوهشهاي كمي به كيفي آنها در يك بازه زماني سنجيده خواهد شد. براي درك بهتر اين نسبت، مطالعه مشابهي در مورد يك رشته علوم انساني ديگر (روانشناسي) انجام مي‌گيرد تا اين نسبت در دو رشته مقايسه شود.