كليدواژه :
ادراك , ايالات متحده آمريكا , برجام , تقابل بازدارنده , جمهوري اسلامي ايران , تعامل سازنده , حسن روحاني , دولت يازدهم , سياست خارجي , سياست هسته اي , فردگرايي تفسيري , مذاكره , غرب.
چكيده فارسي :
مسئله هسته اي يكي از مهم ترين موضوعات منازعه آميز در سياست خارجي ايران در چندين سال گذشته بوده است. با شروع دوره رياست جمهوري حسن روحاني در مرداد ماه 1392 همراه با حاكم و « گفتمان اعتدال » و روي كار آمدن نخبگان جديد، چگونگي حل اين مسئله نيز تحت تأثير قرار گرفت كه نتيجه آن حصول توافق هسته اي در 23 تير ماه 1394 شدن (14 جولاي 2015 ) بود. سؤال اصلي اين پژوهش آن است كه چرا در اين دوره از ميان گزينه هاي گوناگون، مذاكره جدي » براي نيل به توافق، توسط نخبگان تصميم گيرنده، انتخاب شده است؟ در پاسخ به اين سؤال اين پژوهش رويكردي توصيفي - تحليلي و با استفاده از چارچوب « فردگرايي تفسيري » با به بررسي تغييرات مفهومي ادراكي مؤثر در تغيير سياست هسته اي ايران در اين دوره پرداخته است. يافته هاي پژوهش نشان م يدهد كه تغييرات ناشي از برداشت متفاوت نخبگان تصميم گيرنده از نقش ملي و ايجاد روايت جديد در ارتباط با منزلت مطلوب جمهوري اسلامي ايران، ادراكات متفاوت از عوامل ساختاري و بازنمايي متفاوت از ديگري غرب منجر به امكان پذيري اين تغيير در سياست هسته اي دولت يازدهم از تقابل بازدارنده به تعامل سازنده شده است.
